زمينه و هدف: اخيراً، احتمال مواجهه با مواد شيميايی موجود در جدار بطری های پلی اتيلن ترفتالات از طريق مصرف آب های بطری شده، نگرانی هايی را در مصرف کنندگان ايجاد کرده است. يک دسته از اين ترکيبات استرهای فتالات نام دارند که برخی از آنها به عنوان ترکيب های سرطان زا (دی اتيل هگزيل فتالات) و مختل کننده های غدد درون ريز (دی اتيل هگزيل فتالات، دی بوتيل فتالات و بوتيل بنزيل فتالات) در انسان شناخته می شوند. هدف اصلی مطالعه، تعيين تاثير زمان ماندگاری بر آزادسازی استرهای فتالات در آب های بطری شده از زمان توليد تا تاريخ انقضا به مدت يک سال می باشد. روش بررسی: نمونه ها بعد خريداری در شرايط توصيه شده بر روی برچسب محصول در دمای اتاق و به دور از نور خورشيد نگهداری گرديدند و سپس ميزان آزادسازی استرهای فتالات در زمان های مورد نظر توسط ميکرو استخراج با فاز جامد و کروماتوگرافی گازی با دتکتور جرمی اندازه گيری شد. در نهايت ارزيابی خطر مواجهه با ترکيبات مورد نظر برای کل جامعه و گروه های حساس (کودکان پيش از سن مدرسه و زنان باردار و شيرده) از طريق محاسبه ميزان دريافت روزانه از طريق آب و محاسبه ضريب خطر و ريسک سرطان اضافی صورت گرفت. يافته ها: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد که زمان از پارامترهای تاثير گذار بر افزايش ميزان مهاجرت استرهای فتالات از جدار بطری ها به درون آب است. به طوری که با گذشت زمان غلظت هر سه ترکيب دی اتيل هگزيل فتالات، دی بوتيل فتالات و بوتيل بنزيل فتالات در آب افزايش می يابد و بعد از 12 ماه نگهداری غلظت فتالات های مختل کننده غدد درون ريز نسبت به هفته اول توليد به ترتيب 811/8، 2545/2 و832 درصد بيشتر شده است. با اين حال، در کل در تمامی زمان های مختلف نگهداری ميزان دی اتيل هگزيل فتالات از حد مجاز تعيين شده توسط (EPA (µg/L6 تجاوز نکرده و تا رسيدن به اين ميزان نيز فاصله ی زيادی وجود داشت. ضريب خطر عوارض غير سرطان زايی محاسبه شده ناشی از اين مواجهه (در تمامی گروه های هدف در محدوده ی 0/005 الی 0/02 ميکروگرم بر کيلوگرم وزن بدن) به تنهايی از طريق مصرف آب های بطری شده در تمامی گروه ها کم و قابل چشم پوشی است (ضريب خطر<1). علاوه براين، ريسک سرطان اضافی ناشی از حضور دی اتيل هگزيل فتالات در آب های بطری شده نيز ناچيز و قابل چشم پوشی می باشد (7-10×9/9). نتيجه گيری: با توجه به نتايج بدست آمده به نظر می رسد که استفاده از آب های بطری شده به عنوان يک منبع مواجهه خطرزا با استرهای فتالات مطرح نبوده و استفاده از آنها از اين نظر تهديدی برای سلامت افراد جامعه محسوب نمی گردد.