摘要：مقدمه برقراری ارتباط دانشجويان پرستاری با بيماران می‌تواند نشان‌دهنده تعامل آنان در آينده باشد. پژوهش حاضر به منظور تعيين چگونگی برقراری ارتباط دانشجويان پرستاری با بيماران بستری در بيمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمان صورت گرفت.روش‌ها در يک مطالعه توصيفی در نيم‌سال دوم سال 84-83، تعداد 175 دانشجو که واحد کارآموزی داخلی جراحی را انتخاب کرده بودند، به صورت سرشماری انتخاب شدند. گردآوری اطلاعات با چک‌ليستی 29 گزينه‌ای انجام گرديد. رفتار هر دانشجو با بيمار سه بار توسط مربی و در حين برقراری ارتباط مشاهده و نتيجه آن ثبت شد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از توزيع فراوانی، ميانگين و انحراف معيار استفاده و مقايسه ميانگين‌ها با آزمون‌های آماری t و آناليز واريانس و آزمون توکی و با نرم‌افزار SPSS انجام شد. نتايج ميانگين و انحراف معيار نمرات دانشجويان پرستاری در برقراری ارتباط با بيماران 58.98±13.76 از نمره کل 87 بود. عملکرد دانشجويان در شروع مصاحبه و مهارت‌های تعاملی نسبتا مطلوب، در پيگيری مشکل و توصيف بيماری فعلی نيمه مطلوب، و در مورد پايان بخشيدن به مصاحبه، نامطلوب بود. ميانگين نمرات دانشجويان در مقاطع سنی مختلف، ترم و مقطع تحصيلی و نوع بخش تفاوت معنی داری داشت.نتيجه‌گيری: با اينکه مهارت برقراری ارتباط دانشجويان قابل قبول است، ولی بازنگری برنامه آموزشی و اصلاح روش‌های تدريس به منظور ارتقای مهارت‌های ارتباطی دانشجويان، مفيد به نظر می‌رسد. آموزش تئوری مطالب مربوطه، بويژه همراه با تمرين در محيط‌های بالينی با تأکيد بيشتر در دانشجويان ناپيوسته توصيه می‌شود.
其他摘要：Abstract Introduction: The way nursing students communicate with patients can show their actual performance in the future. This research was performed to determine how nursing students communicate with hospitalized patients in hospitals affiliated to Kerman University of Medical Sciences in. Methods: In a descriptive study, 175 students who had medical surgical unit, were selected by census sampling method in the year 2005. Data gathering was done by a 29 item checklist. While interacting with patients, each student was observed by a trainer three times in the ward, and the results were recorded. Data analysis was done by SPSS software using mean, and standard deviation, and the comparisons were made by t-test, ANOVA and Tukey. Results: The mean and standard deviation of nursing students’ scores in communicating with patients were 58.98±13.76 out of 87. The students’ performance was desirable at the beginning of interview and in interaction skills, semi-desirable in problem follow up and disease description, and undesirable at the end of interview. There was no significant difference between the mean scores, according to different age groups, semester of study, year of the study and the type of ward they were attending. Conclusion: Although students’ communication skills are in a desirable level, revising educational programs and improving teaching methods with focus on communication skills are recommended. Teaching theoretical base of the related subjects at the same time with practice in clinical settings is also suggested.
