摘要：مقدمه چگونگی ارتباط پزشک و بيمار، نقش موثری در رضايتمندی بيمار و نتايج درمان دارد. شواهد حاکی از آن است که مهارت‌های ارتباطی در برنامه رسمی آموزش پزشکی ايران گنجانده نشده، پزشکان بطور مؤثری ارتباط برقرار نمی‌کنند و نيازمند آموزش مداوم اين مهارت‌ها هستند. در اين مطالعه، پس از طراحی يک دوره آموزش مهارت‌های ارتباطی برای پزشکان عمومی، تأثير آن در رضايتمندی بيمارانشان مورد بررسی قرار گرفت.روش‌ها اين پژوهش، مطالعه‌ای نيمه تجربی با طراحی دو گروهی قبل وبعد از مداخله است. نمونه‌های مورد مطالعه پزشکان شاغل در شهر اصفهان و بيماران آنها بودند که شامل دو گروه 16 نفری پزشک (مجموعا 32 نفر) و 153 بيمار، 72 بيمار در گروه تجربی و 81 بيمار در گروه شاهد) می‌شدند. مهارت‌های عمومی ارتباط با بيمار با استفاده از روش‌های نوين آموزشی در ترکيب با روش‌های متداول آموزش اين مهارت‌ها در قالب کارگاه سه روزه به پزشکان گروه تجربی آموزش داده شد. گروه شاهد برنامه آموزشی دريافت ننمودند. با کمک پرسشنامه روا و پايا، ميانگين نمره رضايت بيماران پزشکان دوره ديده درمقايسه با رضايت بيماران پزشکان دوره نديده با آزمون T در نرم افزار SPSS مورد مقايسه قرارگرفت.نتايج ميانگين و انحراف معيار نمره به دست آمده از پرسشنامه رضايت بيماران پزشکان دوره ديده برابر 3/10±2/86 بود که در مقايسه با پزشکان دوره نديده 58/9±5/81 بطور معنی‌داری بيشتر بود. رضايت بيماران پزشکان دوره ديده از مهارت‌های کلی ارتباطی، شروع و ختم جلسه ملاقات با پزشکشان بيش از بيماران مراجعه‌کننده به پزشکان دوره نديده بود.بحث آموزش مهارت‌های ارتباطی به پزشکان عمومی به رضايت بيشتر بيمارانشان انجاميد و با توجه به عدم ارائه اين آموزش‌ها قبل از دانش‌آموختگی، توصيه می‌شود به عنوان جزيی موثر و کاربردی در فرايند آموزش مداوم پزشکان عمومی وآموزش‌های دوره تحصيلی لحاظ شود.
其他摘要：Introduction. The quality of doctor-patient relationship has a significant impact on patient satisfaction and medical outcomes. Communication skills training is not formally included in medical education curriculum in Iran and as a result physicians can not communicate properly with their patients and need to receive training in this regard. In this study a communication skills training program for general practitioners was designed and its effect on their patients’ satisfaction was evaluated. Methods. In a quasi- experimental two group post-test design study, a communication skills training program was designed and implemented as a three days workshop. The study sample included 32 employed physicians (16 physicians in each experimental and control groups) and 153 patients (72 patients in experimental group and 81 in control group). The physicians in the experimental group participated in the workshop and received training using new instructional methods combined with routine communication skills teaching methods. A valid and reliable questionnaire was used to measure patients’ satisfaction. Then, patients’ satisfaction from trained physicians was compared with the satisfaction in the control group by t-test using SPSS software. Results. The mean score of patients’ satisfaction from trained physicians was 86.2 with the standard deviation of 10.3 which was significantly higher than the mean score for control group (81.5±9.58). Patients’ satisfaction from their physicians’ general communication skills, at the beginning and end of session was greater for trained physicians compared with the ones who didn’t receive any training. Conclusion. Since, communication skills training for general practitioners increased patients’ satisfaction, and considering the fact that this kind of training is not included in medical education curriculum, it is recommended to consider it as an efficient and useful component in continuing medical education programs as well as undergraduate medical education.
关键词：مهارت های ارتباطی; رابطه بيمار;پزشک; رضايت بيمار; آموزش مداوم; طراحی آموزشی
