摘要：مؤسسه. دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مقدمه. تحصيل در دوره پزشکی می تواند با تنش های متعددی همراه باشد که از جمله آنها برخورد با محيط های آموزشی ناآشنا مانند محيط های آموزشی بالينی است. تماس زودرس با محيط بالينی به عنوان يکی از راهکارهای کاهش تنش حرفه ای، جهت دهی به نگرش دانشجو و ايجاد انگيزش مطرح شده است. روشها. در يک مطالعه مداخله ای در قالب پيش آزمون- پس آزمون 45 دانشجوی پزشکی سالهای اول و دوم پزشکی در يک برنامه پنج روزه حضور در بيمارستان در قالب گردشهای مشابه در راند ،بخش، اتاق عمل، اورژانس و درمانگاه شرکت نمودند. دانشجويان که در گروههای 7 تا 8 نفره تقسيم شده بودند همراه با يک راهنما از دانشجويان سال 6و 7 (کارورز) با عملکرد رده های مختلف آموزشی و نحوه گردش کار آشنا شده، يک شب کشيک را هم به عنوان ناظر در بيمارستان و اورژانس گذراندند. نگرشهای افراد با شيوه پرسشنامه جمع ايفا 18 سوالی پيش آزمون و 30 سوالی پس آزمون با مقياس ليکرتی اندازه گيری شد. يافته ها. نگرش نسبت به کيفيت و اثر بخشی آموزش پزشکی پس از اجرای برنامه به ميزان81% افزايش يافت (P<0.05) . در حالی که نگرش مثبت نسبت به حرفه و شغل پزشکی در پايان دوره به ميزان 4/0 نسبت به پيش آزمون کاهش پيدا کرد (P<0.05). تغيير مثبت نگرش نسبت به آموزش پزشکی در گروه زنان بيش از مردان بود(P<0.05). ولی اين تفاوت در مورد نگرش نسبت به حرفه و شغل پزشکی مشاهده نشد. 86% از گروه مورد بررسی به لزوم اجرای اين برنامه برای همه دانشجويان سال اول اذعان داشتند و 96% اعتقاد داشتند که اين دوره عامل درس خواندن بيشتر آنها در آينده شده است. همين نسبت از گروه معتقد بودند اجرای اين دوره باعث شد از تحصيل در پزشکی بيشتر لذت ببرند و همه شرکت کنندگان مايل بودند در آينده داوطلبانه به بيمارستان بيايند. 65% افراد بعد از دوره اذعان داشتند که حرفه پزشکی در عمل سخت تر از آن بود که فکر می کردند و 35 % با اين نظر موافق بودند که بيمار کاملاً از آنچه قبلاً تصور می کردند متفاوت بود. نتيجه. اجرای اين دوره تاثير تماس زودرس با محيط بالينی به عنوان محل درمان و محل آموزش را به خوبی نشان داد. گرچه حجم نمونه مداخله انجام شده و شرايط آن امکان تعميم همه جانبه را فراهم نمی آورد ولی به نظر می رسد اجرای اين دوره به عنوان عامل انگيزش و جهت دهی به فراگيری دانشجو در طول دوره تحصيل و ايجاد آگاهی از آينده حرفه ای تاثيرات مثبتی را به جای گذاشته است. آدرس. کميته پژوهشهای دانشجويان, دانشکده پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی اصفهان, اصفهان.
其他摘要：Introduction. Learning medicine could have many tension and anxieties like encounter to a strange educational and clinical environment. Early clinical exposure is supposed to suppress these stresses and motivate students with a better attitude and awareness. Methods. In an interventional study with a pretest –post test method 45 first and second year medical students were encountered to clinical environment in rounds, operating room and urgency wards and clinics. They spent five days in small groups with a 6th or 7th year student as mentor. They experienced one night in emergency ward. Students’ attitude was assessed by a questionnaire with Likert scale. Results. The score of attitude toward effectiveness of medical education elevated (0.81) at the end (p<). But the score of attitude toward medical profession and job was less than the first day (p<). More positive change in attitude toward medical education was seen in women (p<) but this difference was not seen in attitude toward medical profession. agreed or strongly agreed with necessity of this program for first year medical student. thought that this course had motivated them to study more at school and equal percent said that this course made learning medicine more attractive and enjoyable. All of the students wanted to come to the hospital in future voluntarily. mentioned that medical profession was more difficult than what they thought. agreed or strongly agreed that patients differ from what they imagined before. Discussion. This study showed the definite effect of early exposure to clinical environment as an educational place or a hospital. Although the sample size and conditions of the study do not allow us to generalize the advantages to medical students’ population but the intervention influenced a positive change in medical students’ motivation and led them in the school years. It made them more active and alert about their future profession.
