摘要：مؤسسه. دانشگاه علوم پزشکی گيلان مقدمه. مهمترين وظيفه پزشک عمومی اداره بيماران سرپايی در مطل يا مراکز بهداشتی می باشد اما مشکل اساسی آموزش پزشکی، آموزش صرف بر بالين بيمار بوده و آموزش طب سرپايی محدود به درمانگاههای بيمارستانها می باشد که عموما به صورت نادرست اجرا می شود. در اين مطالعه سعی بر اين است که نظرخواهی از پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی در خصوص آموزش طب سرپايی در طی دوره عمومی صورت گيرد. روشها. در يک مطالعه مقطعی، کليه پزشکان عمومی شاغل در مراکز بهداشتی درمانی استان گيلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر با پرشنامه ای حاوی اطلاعات مورد نياز شامل سال ورود به دانشگاه از سال فراغت از تحصيل، دانشگاه محل تحصيل، جنس، داشتن مطب خصوصی، و نيز سئوالاتی نگرشی در مورد نحوه اجرا، طب سرپايی در طی دوره عمومی مورد پرسش قرار گرفت داده ها جمع آوری شده با نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها. در اين مطالعه، 8/52% پزشکان نگرش مثبت و بقيه نگرش منفی در خصوص آموزش طب سوزنی در طی دوره عمومی پزشکی داشتند. ارتباط معنی داری بين نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصيل دانشگاه محل تحصيل و داشتن طب خصوصی وجود نداشت (05/0 p>) 3/86% بيمارستانهای دانشگاهی را به تنهايی جهت آموزش دانشجويان کافی نمی دانستند و محلهای ديگر همچون کلينيک های ويژه، مراکز بهداشتی – درمانی و بيمارستانهای دولتی غير آموزشی را جهت آموزش پيشنهاد نمودند، 4/53% پزشکان اعتقاد داشتند که امکان پيگيری بيماران در مراکز بهداشتی-درمانی بيشتر ازمراکز دانشگاهی است. نتيجه. اين مطالب نشان می دهد که حدود نيمی از پزشکان نگرش مثبتی به آموزش طب سرپايی نداشتند و جهت ارتقای کيفيت آموزش پزشکی نياز به تغيير در رويکرد آموزشی بيمارستانی به طب سرپايی می باشد. آدرس. مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی رشت, رشت.
其他摘要：. One of the most important tasks of general physicians is the management of outpatients in health centers and clinics. Bedside teaching and ambulatory traiing are however, limited to hospital clinics in short courses without enough supervision. This study aimed to evaluate the attitude of general practitioners working in health centers of Guilan University of medical sciences toward ambulatory medicine training. Methods. The participants in this cross-sectional study were all general physicians (161 men and women) working in health centers in Gilan province. Data on sex, date of graduation, the university they graduated from, private practice and their attitude toward ambulatory medicine education were collected using questionnaires then the data were analyzed using SPSS 9.0. Results. The findings showed that 52.8% of the physicians under the study showed positive attitude toward ambulatory medicine training. The participants’ attitude was not related to the date of graduation, private practice and the university they graduated from. Most of the participants (86.3%) reported that training at university hospitals was not sufficient ambulatory medicine and more courses were needed to be offered in other centers e.g. in health centers. These results also showed that patients were better followed in health centers than university hospitals. Conclusion. This study indicated that ambulatory medicine has been neglected in teaching hospitals. Ambulatory medicine training should be regarded as an important part of medical education to improve medical teaching quality.
