摘要：مؤسسه. دانشگاه علوم پزشکی تهران اعتباربخشی، به‌عنوان رويکردی به تضمين و ارتقای کيفيت، در ايالات متحد امريکا پيشينه‌ای صدساله دارد. در دو دهه‌ی اخير در کشورهای ديگر جهان نيز اقدامات گسترده‌ای در زمينه‌ی استقرار ساختارهای اعتباربخشی انجام شده است. در چند سال اخير، در ايران نيز بحث‌های قابل‌توجهی درباره‌ی مبانی اعتباربخشی صورت گرفته و اقداماتی نيز در جهت استقرار ساختارهای اعتباربخشی انجام شده است. يکی از چالش‌های عمده‌ی عملی درباره‌ی ساختارهای اعتباربخشی، آن است که برخلاف سنتِ غيردولتی و اختياری‌بودنِ ساختارهای اعتباربخشی در کشورهای پيش‌روِ اين مفهوم ، برخی ساختارها که بر مبنای الگوی اعتباربخشی در کشورهايی مانند ايران ايجاد شده‌اند، دولتی هستند و شرکت برنامه‌ها و مؤسسه‌ها در فرايند ارزيابی آن‌ها الزامی است. اين امر ترديدهايی را درباره‌ی اين که آيا اساساً چنين ساختارهايی را می‌توان اعتباربخشی دانست پيش آورده است. در اين مقاله کوشيده‌ايم تا تاريخچه سيستم‌های اعتباربخشی، و زمينه، خاستگاه و سير تحولات آن‌ها را بررسی کنيم. تلاش کرده‌ايم با استفاده از منابع موجود و ديدگاه‌های صاحب‌نظران نشان دهيم که ويژگی‌هايی مانند غيردولتی‌بودنِ سازمان متوليِ اعتباربخشی و اختياری‌بودنِ شرکت در فرايند اعتباربخشی، بيش از آن که ويژگی ذاتی اعتباربخشی باشند، ريشه در سنت و زمينه‌ی فرهنگی غالب در کشورهای خاستگاه آن دارد. به‌علاوه، نشان داده‌ايم که در همين کشورها نيز با سياست‌گذاری‌های جديد که بر پشتيبانی مالی برنامه‌ها و مؤسسه‌هايی که مورد تأييد ساختارهای اعتباربخشی هستند تأثير می‌گذارد، از اهميت اين جنبه‌ها کاسته شده است. آدرس. ساختمان شماره 2 وزارت بهداشت, درمان و آموزش پزشکی, خيابان وصال, بلوار کشاورز, تهران.
其他摘要：Accreditation, as an approach to quality assurance and improvement, has a hundred-year history in the United States. Other countries have started to establish such systems in the past twenty years. Recently, we have witnessed numerous discussions and some practical steps toward establishing accreditation systems in Iran. A major practical challenge for such newer accreditation systems is that although such systems are traditionally non-governmental and voluntary, some of the systems that are established based on the accreditation model, in countries like Iran, are governmental and participation of programs and institutions in their evaluation process is mandatory. This has led to the question whether such systems essentially could be referred to as accreditation systems. In this article, we have reviewed the history of accreditation systems, and their background, origin and evolutionary process. Based on the existing literature and also expert opinion in this field, we tried to explore the hypothesis that the non-governmental and voluntary characteristics of such accreditation systems are as much a product of dominant tradition and cultural backgrounds of their countries of origin than being essential characteristics of an ideal accreditation system. In addition, we explored the notion that in these countries, recent policies that affect financial support of accredited programs and institutions might have reduced the importance of these features.
