摘要：مقدمه: شيوع بيماری‌های عضلانی اسکلتی و ارتوپدی در ويزيت‌های سرپايی و اورژانس بالاست و در عين حال، شواهد نشان می‌دهد، آموزش‌های مناسب و کافی در برنامه‌های آموزش دانشجويان پزشکی و به خصوص کارورزان در اين موضوع وجود ندارد. هدف از اين مطالعه تعيين دستيابی به حداقل‌های يادگيری توسط کارورزان در بخش ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. روش‌ها: اين مطالعه توصيفی در بيمارستان‌های آموزشی دانشکده پزشکی اصفهان در ارديبهشت و خرداد 1385 انجام گرفت. پرسشنامه‌ای 14 گزينه‌ای از حداقل‌های يادگيری تعيين شده در 4 عرصه اتاق عمل، اورژانس، بخش و درمانگاه تهيه شد. چهل کارورز ارتوپدی در 2 ماه ارديبهشت و خرداد 1385، که حداقل 3 ماه از دوره اينترنی خود را نيز پشت سر گذاشته بودند، پرسشنامه را به صورت خودايفا تکميل نمودند. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS و به صورت توزيع فراوانی مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: همه شرکت‌کنندگان بررسی «علائم سندرم کمپارتمان» و «سوچورها» را خود انجام می‌دادند. همه کارورزان نحوه گرفتن گچ و آتل، انجام انواع بانداژ و سوچورهای زخم های باز و تزريقات داخل مفصل را آموزش نديده بودند. نتيجه‌گيری: کارورزان نتوانستند حداقل‌های يادگيری مهارت‌های اين بخش را به دست آورند که با نتايج مطالعات قبلی همخوانی داشت. لازم است بازنگری کلی در برنامه آموزشی کارورزان ارتوپدی به صورت افزايش طول دوره، تعيين شرح وظايف، ايجاد دوره اکسترنی و... انجام شود.
其他摘要：Introduction: The prevalence of musculoskeletal and orthopedic diseases is high in outpatient visits and emergency ward. Meanwhile, evidences show that there is no appropriate and sufficient education in this regard, in the educational programs of medical students and especially orthopedic interns. The aim of this study was to determine the accomplishment of minimum learning essentials by interns in orthopedic ward of Isfahan University of Medical Sciences. Methods: This descriptive study was conducted in educational hospitals of Isfahan Medical School in April and June 2006. A 14 item questionnaire including determined minimum learning essentials in 4 fields of surgery room, emergency, ward, and clinic was developed. Forty orthopedic interns, who at least had passed 3 months of their internship course, completed the questionnaire as self-administered. The data was analyzed by SPSS software using frequency distribution. Results: All participants in this study performed the assessment of the "signs of the compartment syndrome" and "sutures" by themselves. Not all of the interns had received the needed education for casting and splint, doing different kinds of bandages, suturing open wounds and doing intra-articular injections. Conclusion: Interns could not achieve minimum learning essentials in orthopedic ward which was in accordance with previous studies. Therefore, it is necessary to implement a complete revision in educational programs of orthopedic interns such as extending the course duration, determining the task descriptions, and providing externship course.
