摘要：مقدمه: دوره آموزش پزشکی عمومی تاريخچه طولانی دارد که به قبل از ميلاد بر می‌گردد، ولی آموزش آکادميک پزشک عمومی از قرن هيجدهم آغاز گرديد. اين مقاله قصد دارد سير تحولات آموزش پزشکی را با تاکيد بر تربيت پزشک عمومی از سال 1765 تا زمان حال دنبال کرده عوامل تاثيرگذار بر تحولات برنامه درسی آن را شناسايی کند و در پايان برنامه درسی پزشکی عمومی ايران را مورد تحليل قرار دهد. روش: اين مطالعه مروری با استفاده از مرور متون در زمينه تاريخ برنامه درسی پزشکی عمومی در جهان و ايران انجام گرفت. نتايج: بر اساس اين مطالعه تاريخ برنامه درسی پزشکی عمومی در پنج دوره قابل مطالعه است: 1870-1765 مدل کارآموزی (Apprenticeship)، 1950–1871 مدل مبتنی بر ديسيپلين‌ها، 1970-1951 مدل مبتنی بر ارگان سيستم‌های بدن، 19990-1971 مدل يادگيری مبتنی بر حل مسأله و از1991 تا کنون، مدل مبتنی بر شايستگی‌ها. در ايران نيز آموزش پزشکی نوين به تاسيس دارالفنون در سال 1228 باز می‌گردد که پس از گذشت بيش از يک و نيم قرن هنوز در قالب سنتی (مبتنی بر ديسيپلين) ارائه می‌گردد. نتيجه‌گيری: اگرچه چالش‌های فراروی آموزش پزشکی کشور با چالش‌های جهانی مشترک است، رويکرد غالب برنامه درسی پزشکی عمومی در ايران رويکرد ديسيپلينی بوده و برای برخورد با چالش‌های فوق رويکرد مناسبی به نظر نمی‌رسد. به همين منظور ديدگاه تاريخی به برنامه درسی پزشکی عمومی برای گذر از زمان و رسيدن به برنامه درسی مطلوب می‌تواند راه‌کار مناسبی باشد. شايد بتوان با ايده گرفتن از راه‌حل‌های موجود در متون علمی، و بومی‌سازی آن، چالش‌های فراروی آموزش پزشکی کشور را مرتفع کرد.
其他摘要：Introduction: Academic General Practitioner training program has begun in 18th century, although it has a long history initiated before Christ. This study is aimed at investigating the historical trend of GP training program from 1765 to 2011 and exploring influential factors inducing changes in the medical education curriculum. Finally, it is to analyze medical education curriculum in Iran with respect to global trend of medical education changes. Methods: This is a narrative review in the field of General Practitioner training program history in the World and Iran. Results: History of academic GP training program in the world can be studied in five phases: 1765-1870 with the dominance of apprenticeship model; followed by the emergence of newer models: 1871-1950 discipline based model, 1951-1970 system oriented model, 1971-1990 problem based learning model and 1991 to present competency based model. In Iran, academic medical education refers to establishment of Dar-Al-Fonoon school in 1849. Since that time on, medical education in Iran has been discipline based for more than 150 years. Recently reforms have been planned and implemented in several Iranian medical schools to adopt the curriculum for more innovative models. Discussion: In conclusion, although the challenges in medical education in Iran are the same as the other parts of the world, the dominant model of medical education curriculum is yet discipline-based model which is non-efficient with respect to the mentioned challenges. A historical perspective approach on the medical education curriculum seems to yield possible solutions obtained from scientific findings and texts and their local application.
关键词：تاريخ; آموزش پزشکی; برنامه درسی
其他关键词：History; medical education; curriculum planning
