摘要：مقدمه: در فرآيند آموزش و پرورش، آموزش‌های ارائه شده به روش سخنرانی به سرعت فراموش می‌شود.از اين رو، همگام با پيچيده‌تر شدن رشته دندانپزشکی و معرفی تکنيک‌های جديد لزوم استفاده از روش‌های نوين آموزشی جهت يادگيری مادام‌العمر ضروری می‌شود. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثر دو روش تدريس سخنرانی و مشارکتی بر ميزان يادگيری و رضايت دانشجويان دندانپزشکی در دانشکده دندانپزشکی شيراز انجام گرفت. روش‌ها: در مطالعه حاضر که به روش نيمه تجربی انجام شد، کليه دانشجويان ترم نهم (60 نفر) که واحد ارتودنسی نظری 1 را گرفته بودند به روش سرشماری انتخاب، و در ارائه مبحث سبب شناسی ناهنجاری‌های فکی – دندانی به صورت تصادفی به دو گروه آزمايش و کنترل تقسيم شدند. ابتدا يک پيش‌آزمون (Pre-test) جهت ارزيابی اطلاعات و رضايت دانشجويان در مورد مبحث اتيولوژی به روش سخنرانی به عمل آمد. سپس دانشجويان در هر دو گروه آزمايش و کنترل آموزش ديدند. دانشجويان در گروه کنترل به روش آموزش بر پايه سخنرانی و در گروه آزمايش گروه‌های کوچک 5 نفره تقسيم شده و آموزش به روش مشارکتی انجام شد. سپس در گروه آزمايش و کنترل يک پس‌آزمون (Post-test) جهت ارزيابی يادگيری و رضايت دانشجويان به عمل آمد. در نهايت نتايج با استفاده از آمار تحليلی Wilcoxon و Mann-Whitney U و SPSS تحليل شد. نتايج: يافته‌های پژوهش اختلاف معناداری را بين ميانگين نمرات رضايت دانشجويان قبل و بعد از اجرای روش مشارکتی نشان داد. همچنين بين نمرات پيش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه تدريس مشارکتی نسبت به گروه سخنرانی اختلاف معنادار آماری وجود داشت (001/0p<). اما بين پس‌آزمون ميزان يادگيری گروه مشارکتی با پس‌آزمون گروه سخنرانی تفاوت معناداری ديده نشد. (14/0p=) نتيجه‌گيری: اين مطالعه نشان داد استفاده از روش مشارکتی در تدريس دانشجويان دندانپزشکی می‌تواند مفيد واقع شود و ميزان رضايت دانشجو را افزايش دهد. با افزايش انگيزه درونی دانشجويان می‌توان فرصتی برای افزايش کيفيت آموزش به دست آورد.
其他摘要：Introduction: Most of the knowledge acquired through lecturing is forgotten rapidly. As dentistry is becoming a more complicated field of study and as new techniques are introduced, the use of modern educational approaches to promote lifelong learning becomes necessary. This study is to compare cooperative teaching method and lecture method in terms of their impact on students' learning and their satisfaction in school of dentistry in Shiraz University of Medical Sciences. Methods: In this quasi experimental study sampling was census and all 9th semester students (60 students) taking theoretical orthodontics(I) were included. One topic, etiology of mandibular abnormalities, was taught to both randomly selected experiment & control groups. First, to assess knowledge & satisfaction of the students with lecture methods for etiology, a pre-test was applied. Then both groups were taught; the control group received instruction through lecture method and the experiment group formed 5-member subgroups and received instruction through cooperation. Then, both groups took a post-test. Data were analyzed through Wilcoxon and Mann-Whitney U using SPSS 12. Results: A significant difference was found between the mean scores of the students' satisfaction before and after applying the cooperative method. Also, there was a significant difference between the pre–test scores in the lecture group and the cooperative group (p<0.001), but no significant difference was observed between post-test scores of the two groups (P=0.1). Conclusion: The study showed that cooperative teaching method could be useful in teaching dentistry students and could enhance their intrinsic motivation, which in turn could improve learning quality.
