摘要：در سال‌های اخير برنامه‌های رايزنی و پيش‌رايزنی که گاهی تحت عنوان ارشديت نيز گفته می‌شود، توانسته است در ارتقای يادگيری فعال يعنی انتقال يادگيری از محيط کلاس درس به محيط بالينی به صورت عملکرد بهتر در مراقبت از بيمار و افزايش مهارت‌های شناختی، تصميم‌گيری، مشکل‌گشايی، ارزيابی و ارتباطی دانشجويان پرستاری کمک نمايد. مفاهيم رايزنی و پيش‌رايزنی اولين بار در سال 1987 در حرفه پرستاری برای توصيف مسؤوليت‌های پرستاران با تجربه در قبال دانشجويان پرستاری يا پرستاران جديد مطرح شد و برای اولين بار از اين مفاهيم در محيط بالينی استفاده شد. با اين وجود اظهار می‌شود که فلورانس نايتينگل اولين مربی يا رايزن پرستاری بوده است(1). بورد ملی انگلستان و دپارتمان سلامت (And Department of Health English National Board) رايزنی و پيش‌رايزنی را به صورت «نقش‌هايی که پرستار، ماما يا بازرس بهداشت در قالب آن به بررسی، نظارت، تسهيل يادگيری و ارزيابی دانشجويان درعرصه بالين می‌پردازد»، تعريف نموده است(2).
