摘要：مقدمه: با توجه به اين که عمده‌ترين علل مرگ و مير و کاهش کيفيت زندگی بيماران مبتلا به نارسايی قلب، ريشه در عملکرد خودمراقبتی نادرست دارد و کافی نبودن آگاهی بيماران به اين مسائل دامن می‌زند، لذا مطالعه‌ای با هدف بررسی تأثير آموزش مراقبت از خود، بر آگاهی و عملکرد بيماران مبتلا به نارسايی قلب در بيمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام گرفت. روش‌ها: در يک مطالعه نيمه تجربی، 80 بيمار مبتلا به نارسايی قلب بستری در بيمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهرکرمان با روش نمونه‌گيری آسان و تدريجی انتخاب و در دو گروه تجربی و شاهد قرار گرفتند. ابتدا ميزان آگاهی و نحوه عملکرد هر بيمار در مورد مراقبت از خود، از طريق پرسشنامه و چک‌ليست محقق‌ساخته و پايا و روا از طريق مصاحبه و مشاهده گرفته شد، سپس هر بيمار گروه تجربی يک برنامه آموزشی شامل 4 جلسه آموزشی 20 دقيقه‌ای همراه با ارائه جزوه آموزشی به صورت انفرادی و پرسش و پاسخ دريافت کرد. سپس يک ماه بعد از ترخيص از هر يک از بيماران در دو گروه، آزمون نهايی به عمل آمد. مقايسه آگاهی و عملکرد دو گروه از طريق آزمونهای آماری ناپارامتری ويلکاکسون و مان ويتنی يو انجام شد. نتايج: رتبه آگاهی و عملکرد بيماران مبتلا به نارسايی قلب در کليه حيطه‌های مراقبت از خود، قبل از مداخله بين دو گروه تجربی و شاهد، معنادار نبود. در حالی که اين ميانگين امتيازات بعد از مداخله در گروه تجربی و شاهد اختلاف معناداری داشت. به طوری که مقايسه تغييرات نشان داد که تغييرات آگاهی (02/7±81/18) و عملکرد (57/11±5/29) در گروه تجربی به طور معناداری بيش از تغييرات آگاهی (79/2±81/1) و عملکرد (28/1±43/0) در گروه شاهد بوده است که نشان‌دهنده تأثير آموزش بر گروه تجربی بود. نتيجه‌گيری: به کار‌گيری برنامه آموزشی خودمراقبتی طراحی شده بر آگاهی و عملکرد بيماران مبتلا به نارسايی قلب در نمونه‌های مورد مطالعه مؤثر بوده است و آموزش يکی از روش‌های مناسب و لازم برای ارتقای مراقبت از خود است.
其他摘要：Introduction: The most important causes for mortality rate and poor quality of life in patients with heart failure arise from insufficient and inappropriate self-care. This study determines the effect of an educational self- care program on knowledge and performance in patients with heart failure. Methods: This quazi-experimental study included 80 patients with heart failure hospitalized in Kerman University hospitals. Patients were randomly assigned to experimental (n=40) and control (n=40) groups. First, background demographic, knowledge and performance data were collected through interview and observation, by a researcher made questionnaire. Then the patients in experiment group received 4 educational sessions each lasting twenty minutes during the hospital stay, and also were given an educational booklet review, while control patients received routine care. Data on all patients’ knowledge and performance was again collected at one month after discharge. The knowledge and performance of two groups were compared using Wilcoxon and Mann-Whitney U tests. Results: There was no statistically significant differences between the two groups in self-care knowledge and performance before intervention. One month after discharge, patients from both groups reported better self care knowledge and performance compared with their baseline, but patients from experimental group reported a significantly more increase in self-care knowledge and performance than patients from the control group(increase in knowledge score= 18.81 vs. 1.81; z= 7.56, p< 0.0001, in performance score= 29.50 vs. 0.43; z= 7.31, p 0.0001). Conclusion: This study demonstrated that the application of an instructional self-care program raises the awareness and improves the performance of the patients with heart failure
关键词：آموزش; برنامه خودمراقبتي; آگاهي; عملکرد; نارسايي قلب; بیماران قلبی
