چکيده
مقدمه: آموزش بالينی با درگير کردن بيماران در فرايندهای ياددهی و يادگيری دانشجويان فراهم میشود. حق بيمار برای تصميمگيری در ارتباط با مشارکت يا عدم مشارکت در اين فرايند از حقوق قانونی و اخلاقی بيمار است. اين مطالعه با هدف بررسی نگرش دانشجويان پزشکی در زمينه رضايت بيمار برای استفاده آموزشی انجام پذيرفت.
روشها: اين مطالعه از نوع توصيفی مقطعی که در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1390 با استفاده از ابزار محققساخته که حاوی 12 سؤال با مقياس رتبهبندی ليکرت پنج گزينهای بود، انجام پذيرفت. جامعه هدف کليه کارآموزان و کارورزان بيمارستان الزهرا(س) بود که 91 نفر در اين مطالعه شرکت کردند. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از نرمافزار در دو سطح توصيفی و استنباطی انجام پذيرفت.
نتايج: از 91 نفر مشارکتکننده 56% زن و 44% مرد، 64% کارآموز و 36% کارورز بودند. بين ميانگين کلی نگرش در دو گروه انترن و دانشجو تفاوت معنادار وجود داشت به گونهای که نگرش در کارآموزان نيمه مطلوب و در کارورزان مطلوب بود (9/80%) (05/0p<) دانشجويان موافق بودند که بيمار نبايد قبل از معاينه از سطح توانايی دانشجويان اطلاع داشته باشد.
نتيجهگيری: علیرغم نگرش مثبتتر کارورزان نسبت به کارآموزان، نياز است دانشکده پزشکی و اساتيد با تهيه راهنماهايی در اين زمينه و تأکيد بررضايت آگاهانه در بهبود بيشتر سطح آگاهی و نگرش دانشجويان اقدام نمايند.
واژههای کليدی: آموزش بالينی، دانشجويان پزشکی، رضايت بيمار، کارآموزان، کارورزان