摘要：مقدمه: حدود يک دهه است که پيشگيری و کنترل ديابت در زمره اولويت‌های نظام سلامت کشور قرار گرفته است و همزمان دوره‌های آموزشی برای مجريان برنامه، طراحی و اجرا شده است. مطالعه حاضر با هدف توصيف وضعيت آموزش پزشکان عمومی مراقبت‌کننده از بيماران تحت پوشش برنامه کشوری پيشگيری و کنترل ديابت طراحی و اجرا شده است. روش‌ها: مطالعه حاضر يک تحليل کيفی محتوا از نوع مرسوم بوده است. داده‌ها با انجام مصاحبه‌های بدون ساختار با هشت نفر از برنامه‌ريزان مديريت ديابت در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و مسؤولان بهداشت و درمان استان اصفهان، و شش نفر از پزشکان عمومی شاغل در واحدها و مراکز ديابت اين استان انجام شد. مشاهدات و يادداشت‌های متعدد در عرصه، اسناد و مدارک موجود و يادداشت‌های فنی، ديگر منابع جمع‌آوری داده را تشکيل دادند. از تحليل دست نوشته‌ها، واحدهای معنايی،کد‌ها، مقوله‌ها و تم‌های اصلی به دست آمد. برای اعتبار نتايج از تلفيق منابع و روش‌های جمع‌آوری داده، مشاهدات مستمر در عرصه، بازنگری متعدد فرايند تحليل توسط پژوهشگر و تيم تحقيق استفاده شد. نتايج: يافته‌های حاصل از آناليز کيفی داده‌ها منجر به ظهور سه تم و شش زير تم شامل 1)آموزش فاقد ساختار، با زير تم‌های عدم استمرار آموزش اوليه پزشکان جديد‌الورود و فقدان بازآموزی، 2) صلاحيت ناکافی پزشک، با زير تم‌های دانش ناکافی و عدم موفقيت در جلب اعتماد بيمار و همکار و 3) موانع اثربخشی آموزش، با زيرتم‌های چالش‌های برنامه‌ريزی و نظارت ناکافی بر فرايند آموزش پزشک گرديد نتيجه‌گيری: علی‌رغم اهميت نقش پزشکان مراکز بهداشتی درمانی در مديريت ديابت، نتايج مطالعه حاضر نشان دادکه آموزش اين پزشکان با کاستی‌های قابل توجهی روبرو است
其他摘要：Introduction: Diabetes Prevention and Control has become among the nation's health system priorities in recent decade. Meanwhile, educational programs for executives have been designed and implemented. Tha aim of this study was to describe the situation of training of general practitioners who care diabetiv patients under National Diabetes Prevention and Control Program. Methods: This study is a qualitative content analysis (the conventional type). Data gathering was done through unstructured interviews with eight of diabetes management planners in the Ministry of Health and Medical Education as well as officials of the health system in Isfahan, and six general practitioners working in diabetes centers in Isfahan province. Observations and several field notes as well as existing records, documents, and technical notes were other sources of data collection. After manuscript analysis, meaning units, codes, categories, and key themes were achieved. The strategies for results validation included triangulation of data collection sources and methods, continuous observations in the field, and supervision and review of the analysis process by research team. Results: Three major themes and six sub-themes were emerged through qualitative data analysis. Major themes were (1) unstructured education including sub-themes of lack of continuous primary training among freshmen and lack of retraining for physicians; (2) inadequate physician's competence including sub-themes of inadequate knowledge, and lack of success in earning patients and colleagues' trust; (3) barriers to effective education including sub-themes of planning-related challenges, inadequate supervision on physician training process. Conclusion: Despite the importance of physician roles in diabetes management in health care centers, findings showed their education is faced with significant shortcomings.
关键词：آموزش پزشکی; بیماری مزمن; اداره دیابت; آموزش دیابت; ارتقاي کیفیت
