摘要：مقدمه: موفقيت آموزش مجازی بدون در نظر گرفتن ديدگاه افراد نسبت به آن، امکان‌پذير نيست. با اين وجود، نگرش دانشجويان در پايان يک دوره مجازی، مقوله‌ای است که کمتر در مطالعات منتشر شده، مورد توجه قرار گرفته است. اين مطالعه به بررسی تأثير برگزاری يک دوره آموزش مجازی، بر نگرش دانشجويان پرستاری نسبت به آموزش مجازی و ارتباط آن با سبک يادگيری پرداخته است. روش‌ها: اين پژوهش يک مطالعه نيمه‌تجربی به صورت قبل و بعد، است. جمعيت هدف، دانشجويان پرستاری ترم دوم ورودی سال 88 دانشکده پرستاری و مامايی رازی دانشگاه علوم پزشکی کرمان بودند که واحد اختلالات مايعات و الکتروليت‌ها را می‌گذراندند. دانشجويان به شيوه‌ی تصادفی منظم در دو گروه آموزش مجازی و آموزش سنتی قرار گرفتند. محتوای درسی برای گروه مجازی از طريق وب سايت و برای گروه سنتی، با روش های آموزشی مرسوم در کلاس درس ارائه گرديد. نگرش دانشجويان نسبت به آموزش مجازی به وسيله پرسشنامه پژوهشگر ساخته روا و پايا، و سبک يادگيری آنان توسط پرسشنامه‌ای که در پژوهش گازيانو و ليسن استفاده شده بود، ارزيابی شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از آمار توصيفی (ميانگين و انحراف معيار و توزيع فراوانی) و آماره‌های تحليلی (آزمون t مستقل و t زوج، آزمون تحليل واريانس و ضريب پيرسون) استفاده شد. نتايج: در ابتدای ترم، ميانگين نمرات نگرش نسبت به آموزش مجازی، در گروه مجازی 48/0±19/3 و در گروه سنتی 33/0±21/3 بود. اختلاف ميانگين نمرات دو گروه در ابتدای ترم معنادار نبود. در پايان ترم نمرات نگرش در گروه مجازی 45/0±55/3 و گروه سنتی 46/0±21/3 بود که اين اختلاف ميانگين از نظر آماری معنادار بود (03/0, p= 15/2t=). نتايج آزمون آناليز واريانس ارتباطی ميان سبک يادگيری و نگرش نسبت به آموزش مجازی نشان نداد(07/0p=). نتيجه‌گيری: شرکت در يک دوره برنامه آموزش مجازی می‌تواند نگرش دانشجويان شرکت‌کننده در اين دوره را بهبود بخشد و نگرش نسبت به آموزش مجازی، در افراد با سبک‌های مختلف يادگيری تفاوتی نداشت
其他摘要：Introduction: It is impossible to be successful in virtual training unless we consider individuals’ viewpoints toward it. Despite this fact, less attention has been paid to students’ attitudes at the end of a virtual course in the published studies. This study investigates the effect of a virtual training course on the students` attitudes toward virtual education and its relationship with learning styles. Methods: This was a quasi-experimental study based on pre- and post- tests. Study population included undergraduate nursing students of second semester entered to Razi Faculty of Nursing and Midwifery of Kerman University of Medical Sciences in year 2009 and were studying the course titled “fluid and electrolyte disorders”. Students were divided into two groups of traditional or virtual learning, randomly. Course content was presented to the virtual group via website while traditional group were taught in classroom. Students’ attitudes toward virtual education were collected via a researcher-made questionnaire. Their learning styles were assessed by Gaziano & Liesen questionnaire. Data was analyzed by descriptive statistics (mean, standard deviation, and frequency distribution) and analytical statistics (independent t-test and paired t). Results: Before training, the mean score (out of 5) of attitude toward virtual education was 3.19±0.48 in virtual group and 3.21±0.33 in traditional group; the difference between mean scores was not significant. At the end of the semester, the score was 3.55±0.45 for virtual group and 3.21 ± 0.46 for traditional group which showed a statistically significant difference (p=0.03, t=2.15). The results of ANOVA revealed no significant relationship between learning style and attitude toward virtual training (p=0.07). Conclusion: This study showed that passing a virtual training course could improve students’ attitudes toward virtual education. There is no difference in attitude toward virtual education among people with different learning styles.
关键词：آموزش مجازی; نگرش; دانشجویان پرستاری; سبک یادگیری; آموزش الکترونیک
