摘要：مقدمه: به طور کلی پايين بودن کيفيت زندگی دانشجويان مقيم خوابگاه در ابعاد مختلف، غالباً موجب کاهش عملکرد تحصيلی، بروز مشکلات روانی و جسمانی و در نتيجه افت تحصيلی آنها می‌شود. هدف اين مطالعه بررسی تأثير آموزش خوش‌بينی بر کيفيت زندگی دانشجويان دختر مقيم خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می‌باشد. روش‌ها: اين مطالعه به صورت نيمه تجربی با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون پيگيری انجام شد. برای نمونه‌گيری از بين دانشجويانی که در پيش‌آزمون پايين‌ترين نمره را کسب کرده بودند 60 نفر به صورت تصادفی منظم انتخاب و در دو گروه تجربی (30 نفر) و شاهد (30 نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کيفيت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-100) بود. برای تحليل داده‌ها از آمار توصيفی (ميانگين و انحراف معيار) و جهت تعيين تأثير مداخلات آموزش خوش‌بينی از آزمون تحليل کوواريانس چند متغيری Multivariate Covariance Analysis of Variance استفاده شد. نتايج: ميانگين نمرات کيفيت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پيش‌آزمون برابر با 47/0±94/1 و در گروه شاهد برابر با 50/0±04/2 (بر مبنای صفر تا 4) بود. ميانگين نمرات کيفيت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پس‌آزمون و پيگيری به ترتيب 31/0±98/2 و 34/0±92/2 می‌باشد که در مقايسه با گروه شاهد(48/0±08/2 و 43/0±97/1)دارای افزايش بوده است. نتايج پژوهش نشان داد آموزش خوش‌بينی بر ارتقای کيفيت زندگی در همه حيطه‌ها مؤثر و معنادار (001/0>P و 79/14f=) بوده است. نتيجه‌گيری: آموزش خوش‌بينی و داشتن يک شيوه تبيينی خوش‌بينانه بر ارتقای کيفيت زندگی دانشجويان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی مؤثر بوده است. پيشنهاد می‌شود از آموزش خوش‌بينی به منظور ارتقای کيفيت زندگی دانشجويان در ديگر خوابگاه‌ها و دانشگاه‌ها نيز استفاده شود.
其他摘要：Introduction: Quality of life is a significant issue among dormitory students which is frequently related to decline in educational performance and severe psychological and physical problems. This study aimed to investigate the effect of optimism training on quality of life among dormitory female students at Isfahan Medical University. Methods: This was a quasi/experimental study with pre-test, post-test and follow-up. The instrument used was WHOQOL-100 questionnaire. Among the students who completed the questionnaire in the pretest phase, 60 students who got the lowest scores, were selected randomly and then assigned into two experimental (30 students) and control (30 students) groups. The data were analyzed using descriptive statistics and Multivariate Covariance Analysis of Variance Results: The means of the general quality of life were 1.94±0.47 and 2.04±0.50 (out of 4) in experimental and control groups respectively. Whereas the means of the general quality of life in experimental group were 2.98±0.31 and 2.92±0.34 in post-test and follow-up respectively, which had increased compared to those of control group. So, the experimental group means were significantly higher (p<0.001, F=14.79) than those of the control group Means Conclusion: The results of the study showed that optimism training could increase the quality of life and all its dimensions among dormitory female students. It is recommended to run similar training programs for other dormitory residents.
关键词：خوش‌بيني; كيفيت زندگي; دانشجويان دختر مقيم خوابگاه; علوم پزشكي
其他关键词：Female Isfahan Medical students; Optimism; Quality of life
