摘要：مقدمه: گوش دادن به بيمار برای طبابت و مراقبت از بيمار ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعيين زمان داده شده به بيماران برای توضيح علت مراجعه، قبل از قطع صحبت بيمار و تغيير جريان مصاحبه توسط اعضای هيأت‌علمی دانشکده پزشکی مشهد انجام گرديد. روش‌ها: مطالعه حاضر يک پژوهش توصيفی مقطعی است که در در سال 90-1389 انجام شده است. نمونه پژوهش 30 پزشک عضو هيأت‌علمی دانشکده پزشکی مشهد بود که به روش طبقه‌ای و به صورت تصادفی انتخاب گرديدند. ابزار اندازه‌گيری زمان بر حسب دقيقه و ثانيه، کرونومتر از نوع Fortex و ابزار ضبط صوت يک دستگاه MP3 بود. اطلاعات مربوط به 330 ويزيت به روش مشاهده غير مشارکتی جمع‌آوری گرديد. داده‌ها به وسيله نرم‌افزار JMP4 و با آزمون‌های ANOVA, T TEST، همبستگی پيرسون، رگرسيون خطی و مجذور کای تجزيه و تحليل گرديد. نتايج: ميزان مشارکت پزشکان 46% و بيماران 93% بود. پزشکان هيأت‌علمی ميانگين 47 سال سن داشته و 70% مرد و 67% استاديار بودند. داده‌های 320 مشاهده آناليز شد. به طور متوسط پزشکان 55/0±5/9 ثانيه پس از اين که بيماران توضيحات خود را شروع می‌کردند، صحبت آنها را قطع و مسير صحبت را تغيير می‌دادند. فرصت بيماران برای توضيح علت مراجعه، با مدت کل مشاوره همبستگی مثبت معنادار (21/0, r= 0001/0p<) و با تعداد بيماران نوبت داده شده، همبستگی منفی معنادار و تابعيت خطی داشت (15/0-=r ,007/0p<). نتيجه‌گيری: اين پژوهش نشان داد که اعضای هيات علمی در مقايسه با مطالعات مشابه در ساير کشورها، مهلت کمتری برای صحبت به بيماران می‌دهند. نظر به رسالت خطير اساتيد در تربيت پزشکان آينده، انجام پژوهش‌هايی جهت تعيين استانداردهای طبابت و حداکثر حجم مجاز کار پزشکان توصيه می‌گردد.
其他摘要：Introduction: Listening to patients is essential for medical practice and patient care. This study was conducted to determine the time given to patients to explain their problem before being interrupted and redirected by clinical faculties in outpatient clinics of Mashhad University of Medical Sciences. Methods: The cross-sectional observational descriptive study was carried out in year 2011-2012, by observing and audio recording 330 clinical consultations from 30 faculty member physicians. The sample size was determined by doing a pilot study and the faculties were selected randomly using stratified sampling. The time initially given to patients to explain their problem before being interrupted and redirected by physicians was measured in seconds using a chronometer. An MP3 recorder was used for audio recording. Data were collected by non-participatory observation method. Descriptive statistics was used along with ANOVA, t test, correlation and regression for data analysis. Results: Participation rate in patients and physicians were 93% and 46%, respectively. The physicians had a mean age of 47, included both male(70% ) and female(30%), and were mainly assistant professors(67%). Data from 320 observations were analyzed. The average time given to the patients to explain their problems was 9.5±0.55 seconds. The given times were negatively correlated with number of booked appointments(r= -0.15, p≤0.007) and positively correlated with total consultation time(r=0.21, p≤0.0001). Conclusion: The findings show that the clinical faculties are giving relatively less time to their patients compared with the similar studies. Poor performance of faculties as the role models of future doctors leads to students’ cynicism for professional medical standards. Future projects are recommended in order to set standards for medical practice and maximum workload of physicians.
