摘要：مقدمه: مهارت‌های ارتباطی ابزار مهمی در ارائه مراقبت‌های پرستاری به شمار می‌رود. ارتقای مهارت‌های ارتباطی دانشجويان پرستاری و يافتن نقاط ضعف و قوتِ ايشان يکی از اهداف مهم آموزش پرستاری محسوب می‌شود. اين مطالعه باهدف شناسايی مهارت‌های ارتباطی دانشجويان در حيطه‌های مختلف و بررسی ارتباط آنها با مشخصات جمعيت‌شناختی دانشجويان انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر يک مطالعه توصيفی همبستگی است. از بين دانشجويان پرستاری مشغول به تحصيل در دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران، بقيه‌الهر(عج)، ارتش و شاهد شهر تهران، تعداد330 دانشجوی پرستاری به صورت نمونه‌گيری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پنج حيطه مهارت‌های کلامی و غيرکلامی، هماهنگی درونی و بيرونی، احترام به مددجو و پذيرش غير‌مشروط را می‌سنجيد. برای تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون‌های آمار توصيفی و استنباطی(کااسکوئر) استفاده شد. نتايج: يافته‌های اين مطالعه نشان داد که مهارت‌های ارتباطی 83% از دانشجويان در حيطه‌های شروع آگاهانه، 91% در حيطه مهارت‌های کلامی و غيرکلامی، 88% در حيطه، هماهنگی درونی و بيرونی و 97% در حيطه احترام به مددجو متوسط و خوب بود، ولی در حيطه پذيرش غير‌مشروط مددجو 55 % از دانشجويان مهارت ارتباطی ضعيف داشتند. همچنين نتايج در حيطه‌های شروع آگاهانه (041/0P=) و احترام به مددجو (014/0=p) تفاوت معناداری بين دو جنس نشان داد. بين مهارت‌های ارتباطی دانشجويان سال 1 و 2 با دانشجويان سال 3 و 4 در حيطه‌های هماهنگی بيرونی و درونی (002/0=p) و احترام به مددجو (004/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت. نتيجه‌گيری: با توجه به اين که بيش‌ترين ضعف مهارت‌های ارتباطی دانشجويان پرستاری در حيطه پذيرش غير‌مشروط مددجو است و اين ضعف می‌تواند مانع برقراری ارتباط مؤثر با مددجويان و در نتيجه موفقيت در مراقبت مناسب از آنان شود، لذا گنجاندن آموزش رسمی و غيررسمی اين مهارت و ساير مهارت‌های ارتباطی در سرفصل دروس دانشجويان اين رشته توصيه می‌شود.
其他摘要：Introduction: Communication skills are important instruments in providing nursing care. Hence, improving communication skills of nursing students and finding their weaknesses and strengths are among the most important objectives of nursing education. The purpose of this study is to identify and evaluate students' communication skills in various areas as well as the skills’ relationship with students’ demographic characteristics. Methods: In this descriptive correlation study, 330 nursing students were selected among all nursing students studying in Baqiyatallah, Army and Shahed medical universities in Tehran using cluster random sampling. Data collection tool was a researcher made questionnaire which measured five domains including verbal and nonverbal skills, internal and external coordination, respect to clients, and unconditional admission. Data was analyzed by descriptive and inferential statistics (chi2). Results: The findings of this study showed that communication skills of 83% of students in the area of onset awareness, 91% in verbal and nonverbal skills, 88% in the area of internal and external coordination, and 97% in the area of respect to clients were at an average and desirable level but in the area of unconditional admission of patients, 55% of students showed poor communication skills. Moreover, the results for the area of onset awareness (p=0.041) and respect to the client (p=0.014) showed a significant difference between the two genders. Considering the areas of internal and external coordination (p=0.002) and respect to the clients (p=0.004), there was a significant difference between communication skills of students of first and second year compared to students of third and fourth year. Conclusion: The poorest communication skills of nursing students related to the area of patients’ unconditional admission and this weakness can impede effective communication with clients and result in unsuccessful and improper care. Therefore it is recommended include formal and informal education of this skill and other communication skills in the curriculum of nursing students.
关键词：مهارت‌های ارتباطی; دانشجویان پرستاری; ارتباط مؤثر; سنجش مهارت‌های ارتباطی
其他关键词：Communication skills; nursing students; effective communication; assessment of communication skills.
