摘要：مقدمه: چگونگی ارائه آموزش‌های پزشکی و بهداشتی در انتقال مفاهيم مربوط به آنها از سطوح بالای دانشگاهی به سطوح پايه بهداشتی کشور، از سؤالات مهم پيش روی دانشگاه‌های علوم پزشکی محسوب می‌شود. نياز مبرم به وجود حلقه ارتباطی بين دانشگاه و جامعه شهری، توجه به رابطين (داوطلب) بهداشتی به عنوان نيروی مردمی آموزش‌دهنده جلب گرده است. هدف از اين مطالعه، تعيين تأثير آموزش رابطين زن بر آگاهی و نگرش از بهداشت روان در جمعيت شهری استان اصفهان است. روش‌ها: در اين مطالعه نيمه تجربی دو گروهی قبل و بعد از آموزش که در سال 1382 انجام شده، 400 نفر از جمعيت شهری هر يک از دو شهرستان فلاورجان و خمينی‌شهر (تجربی و شاهد) بطور تصادفی انتخاب و آگاهی و نگرش آنان با پرسشنامه روا و پايا، بررسی شد (پيش‌آزمون). پس از انجام مداخلات آموزشی جامع بهداشت روان توسط رابطين بهداشتی، مجدداً پس از گذشت يک سال، پس‌آزمون انجام گرفت. يافته‌ها با نرم‌افزار SPSS با آزمون‌های t و مجذور کای مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: در گروه تجربی، ميزان آگاهی نمونه مورد مطالعه از 5/40 درصد قبل از مداخله به 2/64 درصد و ميزان نگرش از 5/54 درصد به 2/80 درصد در پس از مداخله ارتقا يافته بود که هر دو بطور معنی‌داری افزايش پيدا کرده است. ميزان آگاهی در منطقه شاهد در قبل و بعد از مداخله به ترتيب 5/41 و 9/41 اختلاف معنی‌داری نداشت و ميزان نگرش در اين منطقه در قبل و بعد از مداخله به ترتيب 1/63 و 9/49 بود و تفاوت معنی‌داری نداشت. ميزان آگاهی و نگرش بعد از مداخله در منطقه تجربی به صورت معنی‌داری از منطقه شاهد بالاتر بود. نتيجه‌گيری: در زمينه بهداشت روان شهری می‌توان به کفايت و اثربخشی انتقال اطلاعات توسط سطوح بالاتر بهداشتی (پزشک سطح سوم بهداشت و روان) به رابط مربيان و از طريق رابط مربيان به رابطين بهداشت و از طريق رابطين به خانواده‌ها اتکا نمود.
其他摘要：Introduction: One of the challenges of medical universities is to deliver medical and health instructions and the related concepts from the higher university levels to the basic levels of the society. The absolute need to have a communicating bridge between the universities and the urban society, has led to more attention to community health volunteers as the potential source for such a link. This study attempted to determine the effect of female health volunteer education on the knowledge and attitude towards mental health in urban society of Isfahan. Methods: This was a quasi-experimental study with two group/pre and post-test design carried out in 2003. Four hundred people of Falavarjan city as well as the same number of people in Khomeini-Shahr city were randomly assigned to complete a valid and reliable questionnaire for knowledge & Attitude as the pretest. Then after a one year period of mental health educational interventions by health volunteers in Falavarjan, the post-test was accomplished in both cities. The data was analyzed by SPSS software using t-test and Chi2. Results: The pre-interventional scores of knowledge and attitude in the experiment group were 40.5% and 54.5%, respectively which increased significantly to 64.2% and 80.2% , respectively, after intervention. In the control group, the pre- and post-interventional scores of knowledge were 41.5 and 41.9 respectively which had no significant difference. The respective rates for attitude were 63.1 and 49.9 which showed no significant difference before and after intervention. The post interventional scores of knowledge and attitude were significantly higher in the experiment group, compared to the control group. Conclusion: For promoting mental health in urban areas, we can rely on the efficacy of the stepwise knowledge transfer from the higher health levels (third level mental health physician) to health–educating volunteers and from them to community health volunteers and finally to urban families.
