هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی ميزان اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر رفتار سازگارانه کودکان عقب‌مانده ذهنی خفيف انجام شده است.

روش: 28 دانش‌آموز که برپايه آزمون هوش وکسلر کودکان، عقب‌مانده ذهنی خفيف تشخيص داده شده و دارای سطوح سازگاری پايين در خرده مقياس‌های مهارت‌های زندگی روزمره و مهارت اجتماعی‌شدن مقياس واينلند، با هوشبهر 63 تا 67 و در گروه سنی 11 سال تا 11 سال و 10 ماه بودند، انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمايش (14=n) و گواه (14=n) تقسيم شدند. نخست هر يک از آزمودنی‌ها به‌کمک فهرست مهارت‌های اجتماعی و دو خرده مقياس مهارت‌های زندگی روزمره و مهارت اجتماعی‌شدن مقياس واينلند ارزيابی شدند. سپس آموزش مهارت‌های اجتماعی به‌مدت 5/2 ماه در 15 جلسه آموزشی برای آزمودنی‌‌های گروه آزمايش اجرا شد. در پايان دوره آموزش و 2 ماه پس از آن، همه آزمودنی‌‌ها دوباره به کمک ابزارهای يادشده ارزيابی شدند.

يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد که گروه آزمايش پس از پايان جلسات آموزشی، بهبود معنی‌داری را در زمينه رفتار سازگارانه (مجموع مهارت‌های زندگی روزمره و مهارت اجتماعی‌شدن) و مهارت‌های اجتماعی پيدا کرده است. بررسی پيگيری نيز نشان داد که بهبودهای به دست آمده از آموزش، 2 ماه پس از پايان آموزش نيز همچنان حفظ شده است.

نتيجه: آموزش مهارت‌های اجتماعی سبب افزايش رفتار سازگارانه کودکان مبتلا به عقب‌ماندگی خفيف ذهنی می‌شود.