چکيده
هدف از برنامه ريزی نيروی انسانی در نظام ارائه خدمات بهداشتی، داشتن تعداد کافی نيروی انسانی کارآمد در تمامی حرفههای مورد نياز است که بهطور متناسب از نظر جغرافيايی، جنسی و سازمانی توزيع شده باشند. هر گونه اشکال در برنامهريزی، ناهماهنگی ميان عرضه و تقاضا را به دنبال دارد. برنامهريزی در زمينه نيروی انسانی روانپزشکی نيز از همين قانون پيروی ميکند. تغيير شرايط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و به دنبال آن افزايش بار اختلالهای روانی، لزوم اجرای گستردهتر برنامههای بهداشت روان و ضرورت توجه به برنامهريزی درست نيروی انسانی را به دليل نقش کليدی و رهبری که در موفقيت اين برنامهها ايفا ميکند، بيش از پيش توجيه مينمايد. هدف اين نوشتار بررسی جنبههای گوناگون برنامهريزی نيروی انسانی در ايران ميباشد. از اين رو ارزيابی وضعيت موجود نيروی انسانی در ايران، نقد بررسيهای انجام شده در اين زمينه، بررسی شمار روانپزشکان و نسبت روانپزشک به جمعيت در ساير کشورها و عوامل مؤثر بر نياز به روانپزشک مورد بحث قرار ميگيرند. در پايان با توجه به عدم وجود نظام برنامهريزی منسجم و نبود يا کمبود اطلاعات لازم برای تصميمگيری در زمينه سياستهای آينده نظام بهداشتی – درمانی کشور در زمينه بهداشت روان، پيشنهادهای مناسب ارائه ميشوند.
Abstract
The purpose of human resources planning in the health services system is to account for a sufficient number of efficient manpower in all the needed professions, who are appropriately distributed in terms of geographical, gender, and organizational parameters. Any inadequacies in such planning will lead to lack of coordination between supply and demand. Planning for psychiatrist manpower follows the same rule. The changes in social, cultural, and economic conditions, followed by an increase in the intensity of mental disorders more than ever before calls for extended implementation of mental health programs and careful attention to proper human resources planning, which plays a governing key role in the success of such programs. The purpose of this article is to examine the various aspects of human resources planning in