چکيده
هدف: بررسی همه گيرشناسی خودکشی می تواند زمينه را برای اقدامات مؤثر پيشگيرانه فراهم آورد. اين پژوهش در اين راستا و با هدف بررسی همه گير شناسی خودکشی در استان کرمان اجرا شده است.
روش: در اين پژوهش مقطعی که طی يک سال شمسی در استان کرمان انجام گرفت با مراجعه به پزشکی قانونی به کمک روش سرشماری و يا بکارگيری پرسشنامه، تمامی موارد بررسی و در شهر کرمان با بستگان آنها مصاحبه انجام شد.
يافتهها: 63 مورد خودکشی در يکسال در استان کرمان (26 نفر در شهرستان کرمان) ثبت گرديد. ميزان بروز خودکشی در يکسال در استان 1/3 درصد هزار نفر و در شهرستانهای استان از صفر در رفسنجان و شهر بابک، تا 3/7 درصد هزار نفر در شهرستان زرند متغير بود. نسبت مرد به زن 26/2 برابر بود. با در نظر گرفتن توزيع سنی جمعيت استان، خودکشی در گروه نوجوان و جوان شايعتر از افراد مسن تر بود( 05/0P<). خودکشی در فصول گرم سال بيشتر رخ داده بود و شايعترين روش خودکشی استفاده از سموم و پس از آن حلقآويز کردن بود. در اين پژوهش، بستگان فرد درگذشته تنها در 32 درصد موارد بيماری روانی را علت خودکشی ميدانستند و فقط 4 درصد افراد سابقه مراجعه به روانپزشک داشتند. به نظر ميرسد در استان کرمان الگوی زمينهای با ميزان متوسط و پايين وجود دار دکه اخيراً با يک اپيدمی در شهر کرمان و جنوب استان روبرو هستيم. در اين مقاله الگويی برای توجيه تفاوتهای منطقهای بروز خودکشی، پيشنهادهايی برای کاهش ميزان بروز آن و ادامه پژوهشهای بعدی ارائه شده است.