هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی رابطه سرسختی روانشناختی و خودتاب‌آوری با سلامت روان جوانان و بزرگسالان بازمانده مناطق زلزله زده شهرستان بم، هم‌چنين تعيين وزن هر يک از اين متغيرهای پيش‌بينی‌کننده، انجام شده است.

روش: اين پژوهش توصيفی- پس رويدادی است. 314 جوان و بزرگسال (138 مرد و 176 زن) بازمانده زلزله شهرستان بم، که به روش نمونه‌گيری در دسترس انتخاب شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. برای گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه سرسختی اهواز ((AHI، پرسش‌نامه تاب‌آوری کونور- ديويدسون (CD-RIS)، پرسش‌نامه سلامت عمومی‌(GHQ-28)، و نيز پرسش‌نامه ويژگی‌های جمعيت‌شناختی به‌کار برده شد. برای تحليل داده‌ها از تحليل رگرسيون چندگانه گام به گام بهره گرفته شد.

يافته‌ها: بين سرسختی و خودتاب‌آوری با سلامت روان رابطه مثبت معنی‌دار ديده شد (01/0p<). افزون بر آن، نتايج نشان دادند که تاب‌آوری و سرسختی توان پيش‌بينی معنی‌دار سلامت روان را دارند (001/0p<). در اين پژوهش، تاب‌آوری بهترين پيش‌بينی‌کننده سلامت روان بود.

نتيجه‌گيری: يافته‌های اين پژوهش گويای اصالت و اهميت سرسختی و تاب‌آوری در حفظ و ارتقاء سلامت روان افراد زلزله‌زده بود. دو متغير يادشده، می‌توانند ميزان بالايی از تغييرپذيری سلامت روان را در شرايط ناگوار تبيين نمايند و توجه به آنها در بهداشت روانی فاجعه، ضروری است.