هدف: اين پژوهش با هدف بررسی اثربخشی توان‌بخشی روانی- اجتماعی در کاهش علايم منفی و بهبود مهارت‌های اجتماعی بيماران بستری مبتلا به اسکيزوفرنيای مزمن انجام شده است.  روش: در اين پژوهش 30 آزمودنی به‌عنوان گروه آزمايشی و30 آزمودنی به‌عنوان گروه مقايسه همتاسازی شده و در يک طرح نيمه‌آزمايشی بررسی شدند. برای ارزيابی علايم منفی و مهارت‌های اجتماعی به‌ترتيب از مقياس ارزيابی علايم منفی و فهرست مهارت‌های اجتماعی بهره گرفته شد. مداخله‌های انجام‌شده (توان‌بخشی روانی- اجتماعی) به‌کمک پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پی‌گيری سه ماهه ارزيابی شدند. يافته‌ها: پس از سه ماه اجرای برنامه توان‌بخشی، علايم منفی گروه آزمايشی نسبت به گروه مقايسه به‌طور معنی‌داری (001/0p<) کاهش يافت. هم‌چنين مهارت‌های اجتماعی گروه آزمايشی به‌طور معنی‌داری (001/0p<) بالاتر از گروه مقايسه قرار گرفت. نتيجه‌گيری: سازگاری برنامه توان‌بخشی، مداخله‌های فشرده، به‌کارگيری گسترده ژتون، ايجاد محيط يادگيری اجتماعی و فعال‌سازی بيماران، از عوامل مؤثر در اثربخشی اين مداخله‌ها هستند. هم‌چنين می‌توان توان‌بخشی روانی- اجتماعی را مداخله‌ای مؤثر برای بيماران مبتلا به اسکيزوفرنيا در ايران دانست.

Objectives: This study examined the effectiveness of psychosocial rehabilitation in reducing negative symptoms and improving social skills in chronic schizophrenia patients. Method: In this experiment 30 subjects were selected as the experimental group and 30 subjects were selected as the control group. The subjects were matched, and examined in a quasi-experimental study. To examine negative symptoms and social skills, the Scale for Assessment of Negative Symptoms (SANS) and Social Skills Checklist were used respectively. The applied interventions (psycho-social rehabilitation) were evaluated using pretest and post-test and a three months follow-up. Results: After three months of rehabilitation, the experimental group demonstrated a significant decrease (P<0.001) in negative symptoms as well as a significant improvement (P<0.001) in social skills in comparison with the control group. Conclusion: Compatibility of the rehabilitation program, intensive intervensions, extensive use of tokens, providing a social learning milieu, and activating the patients are among the critical factors of the effectiveness of the mentioned interventions. The results also suggest that psychosocial rehabilitation can be an effective intervention for patients with schizophrenia in Iran.