هدف: بررسی حاضر با هدف تعيين ميزان اثرات دانش و مهارت‌های خانواده بر سير بهبودی مبتلايان به اختلال‌های خلقی انجام شد.
روش: در يک کارآزمايی بالينی، 31 بيمار مبتلا به اختلال‌های خلقی مراجعه‌کننده به بيمارستان گلستان شهر اهواز و خانواده‌هايشان به‌تصادف در دو گروه آزمايش و گواه جای داده شدند. در گروه آزمايش، جلسات آموزش روانی خانواده، در شش جلسه هفتگی برگزار گرديد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه عملکرد خانواده مک‌مستر و مقياس‌های افسردگی هميلتون- 17، ارزيابی مانيای بچ- رافائلسن و ارزيابی ميزان عملکرد کلی، بهره گرفته شد. يافته‌ها: پس از مداخله، دو گروه از نظر سطح سازگاری خانواده تفاوت آماری معنی‌دار داشتند (01/0p<). تفاوت معنی‌داری در دو گروه از نظر شدت علايم و عملکرد کلی بيمار پيش از ترخيص، در هنگام ترخيص و سه ماه پس از مداخله ديده نشد. هم‌چنين نتايج تفاوت معنی‌داری را از نظر ارتقاء پيروی از دستورات دارويی ميان دو گروه آزمايش و گواه نشان نداد. نتيجه‌گيری: آموزش روانی خانواده می‌تواند بر ميزان سازگاری خانواده تأثير بگذارد. لزوم تأمين حمايت‌های آموزشی، اجتماعی و مشاوره‌ای و تشکيل شبکه‌های اجتماعی برای خانواده‌ها و بيماران ضروری به‌نظر می‌رسد.

Objectives: The present study was carried out to determine the effect of the family’s knowledge and skills on the improvement of patients with mood disorder. Method: In a clinical experiment, 31 patients with mood disorders presenting to Golestan Hospital in the city of Ahwaz, Iran, were randomly assigned to two experimental and control groups. The control group took part in six weekly psychoeducation sessions. Data were collected using Mc Master Family Questionnaire, Hamilton Rating Scale for Depression, Beach-Rafaelsen Mania Scale, and Global Assessment of Functioning. Results: After intervention, the two groups showed significant statistical difference with regard to family adaptation (P<0.01). There was no significant difference in the two groups regarding the severity of symptoms and general functioning of the patients before discharge, at discharge, and three months after intervention. Also, results showed a significant difference regarding medication compliance between the two groups. Conclusion: Psychological training of the family can affect family adaptation. These findings imply the necessity for the provision of educational, social, and consulting services and the formation of social networks for the patients and their families.