روش: در يک طرح آزمايشی تک موردی و طرح خط پايه چندگانه، پنج آزمودنی مرد به مدت 3-2 ماه در طول 9 تا 11 جلسه به همراه همسرانشان شرکت داده شدند. آزمودنی‌ها به روش نمونه‌گيری در دسترس انتخاب شدند و پس از تعيين خطوط پايه در متغيرهای وابسته، به ترتيب وارد مرحله درمان شدند. شاخص بهبودی در هر يک از متغيرها، سير نزولی منحنی در مرحله درمان نسبت به خط پايه در نظر گرفته شد. اين شاخص‏ها توسط ابزارهای مصاحبه بالينی، مقياس خودسنجی اضطراب (SUD) برای سنجش ميزان اضطراب جنسی، برگه روزنگار برای ثبت زمان نعوظ، پرسش‌نامه باورهای غيرمنطقی و مقياس درجه‌بندی انگيزه همسران مورد ارزيابی قرار گرفتند.

يافته‏ها: روش‌های شناختی- رفتاری در کاهش اضطراب جنسی، کاهش شناخت‌های ناسازگارانه و افزايش زمان نعوظ مؤثر بود.

نتيجه‌گيری: روش‌های شناختی- رفتاری در درمان اختلال نعوظی نوع اضطراب عملکردی کارآيی دارند.