هدف: هدف از انجام اين پژوهش تعيين الگوی پيشبينی هراس اجتماعی از راه بررسی برخی متغيرهای پيشبينيکننده هراس اجتماعی بود. در اين مطالعه، کمرويی، بازداری رفتاری، سوگيری توجه، سوگيری تعبير، خودکارآمدی اجتماعی و دلبستگی بهعنوان پيشبينیکنندههای هراس اجتماعی بررسی شدند. روش: 438 دانشجوی دانشگاه تهران در اين پژوهش شرکت کردند. اين دانشجويان مقياس هراس اجتماعی، مقياس کمرويی استنفورد، مقياس بازداری رفتاری بزرگسالان، پرسشنامه گذشتهنگر بازداری رفتاری، پرسشنامه کانون توجه، پرسشنامه پيامدهای رويدادهای منفی اجتماعی، مقياس خودکارآمدی برای موقعيتهای اجتماعی و پرسشنامه سبک دلبستگی را تکميل کردند. يافتهها: تمام متغيرها بهطور معنیداری با هراس اجتماعی همبستگی داشتند (001/0p<). نتايج رگرسيون چندگانه گامبهگام نشان داد که الگوی پيشبينی هراس اجتماعی شامل کمرويی، سبک دلبستگی دوسوگرا و اجتنابی، بازداری رفتاری در دوران بزرگسالی، بازداری رفتاری در دوران کودکی، خودکارآمدی اجتماعی، خودارزيابی منفی و ارزيابی منفی توسط ديگران ميباشد. نتيجهگيری: به استثنای متغيرهای سوگيری توجه و دلبستگی ايمن که توان پيشبينی هراس اجتماعی را ندارند، ساير متغيرهای مورد بررسی (کمرويی، بازداری رفتاری، سوگيری تعبير و خودکارآمدی اجتماعی) میتوانند هراس اجتماعی را پيشبينی کنند.
Objectives: The goal of the present study was to determine the prediction model of social phobia by investigating a number of its predictors. In this study shyness, behavioral inhibition, attentional bias, interpretation bias, social self-efficacy and attachment were assessed as predictors of social phobia. Method: 438 students of