هدف: اين پژوهش با هدف بررسی تأثير قصهگويی در کاهش پرخاشگری پسران شش تا هشت ساله انجام گرفت. روش: در چهارچوب روشی شبهتجربی در قالب يک طرح پيشآزمون- پسآزمون- پیگيری با گروه کنترل، 22 پسر شش تا هشت ساله که در پرسشنامه پرخاشگری شهيم نمره يک انحراف معيار بالاتر از ميانگين کسب نموده بودند، بهطور تصادفی در دو گروه جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 11 جلسه تحت تأثير متغير مستقل «قصهگويي» قرار گرفت و گروه کنترل هيچ مداخلهای دريافت نکرد. پس از پايان مداخله و نيز سه ماه پس از آن از هر دو گروه آزمون به عمل آمد تا تأثير متغير مستقل بر متغير وابسته «پرخاشگري» مشخص شود. دادهها با استفاده از روش تحليل واريانس برای اندازهگيريهای مکرر، مورد تحليل قرار گرفت. يافتهها: معلمان و والدين گزارش کردند که قصهگويی نشانههای پرخاشگری را درکودکان کاهش میدهد. اين کاهش در پیگيری سهماهه نيز پايدار میماند. نتيجهگيری: اين نتايج قابليت کاربرد قصه و ساختار آن را درآموزش کودکان و حل مشکلات آنها نشان میدهد.
Abstract
Objectives: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of storytelling on aggression in 6 to eight-year old boys. Method: Using a Quasi experimental, pretest-posttest follow-up design with control group, a sample consisting of 22 elementary school boys who had scored one standard deviation above the mean on Shahim Aggression Scale, were randomly assigned to two groups. The experimental group underwent 11 sessions of “storytelling” as the independent factor, and the control group received no intervention. Upon the completion of intervention and after three months, both groups were tested to determine the effect of the independent factor on the dependent factor of “aggression”. Data were analyzed using repeated measures analysis of variance. Results: Both parents and teachers reported that storytelling reduced the signs of aggression in children. This decrease remained stable in the three-month follow-up. Conclusion: These findings indicate the efficiency of stories and their structure in educating children and solving their problems.