چکيده
هدف: با هدف شناسايی ضعفها و نارساييهای منشور حقوق بيماران روانی و ارايه پيشنهاد برای اصلاح آن به بررسی نگرش پزشکان، پرستاران و بيماران بستری در مورد ضرورت و قابليت اجرايی مفاد منشور حقوق بيمار پرداخته شد. روش: پژوهش به روش پيمايشی مقطعی و روی 71 پزشک، 97 پرستار و 105 بيمار بستری در چهار بيمارستان روزبه، ايران، امام حسين (ع) و رسول اکرم (ص) انجام شد. گويههای پرسشنامه پژوهشگرساخته حاضر از سه منبع 1- منشور حقوق بيمار مصوب وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، 2- موارد مطرحشده در منشور حقوق بيماران برگرفته از بررسی پارساپور و 3- مبانی قانونی مراقبت بهداشت روان در خصوص بيماران بستری، تهيه شده توسط سازمان جهانی بهداشت جمع آوری شد. برای تجزيه و تحليل يافتهها از آمار توصيفی و آزمون کروسکال- واليس استفاده شد. يافتهها: هر سه گروه با ضرورت نداشتن 3 بند «امکان انصراف از ادامه درمان از سوی بيمار برخلاف نظر تيم درماني»، «امکان رد درمان پيشنهادی از سوی بيمار برخلاف نظر تيم درماني» و «امکان ترک بيمارستان با رضايت شخصی بيمار برخلاف نظر تيم درماني» توافق داشتند. هر سه گروه بستری اجباری بيمار در شرايطی را که بيمار «خطری برای ديگران محسوب شود»، «قادر به مراقبت و تأمين نياز های خود نبوده، سلامت جسمی وی در خطر باشد» و «اقدام به خود کشی کرده باشد» ضروری ميدانستند. بيماران با محدودکردن فعاليت فيزيکی بيمار و استفاده از روشهای فيزيکی اجباری در درمان بيماری موافق نبودند. نتيجهگيری: منشور کنونی حقوق بيمار در ايران نميتواند بهطور کامل پاسخگوی نيازهای بيماران روانی باشد.
Abstract
Objectives: To address the weaknesses and shortcomings of the mentally disordered patients’ charter and presenting suggestions for its improvement, the opinions of doctors, nurses and inpatients about the necessity and feasibility of patients’ charter were sought. Method: The study was a cross-sectional survey carried out on 71 doctors, 97 nurses, and 105 inpatients in