هدف: اگرچه از همدلی به‌عنوان مقوله‌ای بسيار مهم در پزشکی ياد می‌شود که باعث افزايش رضايت بيماران و تشخيص و درمان صحيح‌تر اختلالات می‌شود به دليل نبود تعريف واحد و هم‌چنين ابزار اندازه‌گيری دقيق آن تا مدتی پيش، تحقيقات صورت گرفته در اين زمينه بسيار محدود بود. در اين مطالعه ميزان همدلی دستياران تخصصی رشته‌های بالينی سنجيده شده است. روش: جامعه پژوهش شامل 251 نفر از دستياران تخصصی رشته‌های بالينی در بيمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی ايران در نيمه دوم سال 1386 و نيمه اول سال 1387 بود. در ابتدای مطالعه پايايی بازآزمون و هم‌خوانی درونی پرسش‌نامه جفرسون ويژه همدلی پزشکان و پرسنل بهداشتی روی 20 نفر از دستياران بررسی شد که اعداد قابل قبولی به دست آمد. سپس پرسشنامه روی نمونه مورد بررسی اجرا گرديد. يافته‌ها: دستياران روانپزشکی با نمره متوسط همدلی 2/114 ‌نسبت به ساير دستياران نمره بالاتری را کسب کردند و بعد به‌ترتيب رشته‌های بيهوشی، جراحی، پاتولوژی،‌ طب اورژانس، زنان و زايمان، داخلی، گوش و حلق و بينی، راديولوژی، ارتوپدی، اطفال، چشم‌پزشکی و پوست قرار داشتند. نمره متوسط همدلی در دستياران روانپزشکی اختلاف معنی‌دار آماری با رشته‌های ارتوپدی، اطفال، چشم‌پزشکی و پوست داشت. اختلاف معنی‌دار آماری بين نمره متوسط همدلی به تفکيک سن، وضعيت تأهل و جنسيت آزمودنی ها وجود نداشت. نتيجه‌گيری: اگر چه اين مطالعه نشان داد که اين پرسش‌نامه از روايی صوری و پايايی مناسبی در نمونه حاضر برخوردار است، نتايج اين مطالعه با مطالعات ساير کشورها تفاوت‌هايی داشت که عدم توجه کافی به جنبه‌های انسانی رابطه پزشک و بيمار در محتوای آموزشی دوره‌های پزشکی عمومی و تخصصی در ايران، عدم انتخاب رشته دستياران تخصصی بر اساس علاقه و احتمال وجود تفاوت‌های بين‌فرهنگی مؤثر در نمره کل آزمون می‌توانند از عوامل مؤثر در اين تفاوت‌ها بوده باشند.

Objectives: There is a dearth of empirical research on physician empathy despite its mediating role in patient-physician relationships and clinical outcomes. Due to a lack of a single definition and a precise measurement tool, research in this area had been limited until recently and to the best of our knowledge, this is the first research carried out on this subject in Iran. In this study, the level of empathy in medical residents was assessed using the Jefferson Scale of Physician Empathy. Method: The study sample consisted of 251 residents in hospitals affiliated to Iran University of Medical Sciences in 2008. The retest reliability and internal consistency of the questionnaire was first tested on 20 residents, which resulted in acceptable figures. Results: Psychiatry residents had a mean empathy score of 114.2, which was higher than residents of other specialties were. This was followed by scores of residents of anesthesiology, surgery, pathology, emergency medicine, obstetrics and gynecology, internal medicine, ENT, radiology, orthopedics, pediatrics, ophthalmology, and dermatology. Mean empathy score in psychiatry residents had significant difference with those of orthopedics, pediatrics, ophthalmology and dermatology. There was no significant difference in mean empathy score with regard to age, marital status and sex. Conclusion: Even though the present study showed an appropriate face validity and reliability, the results were different in some aspects with those of other countries. This could be due to the lack of sufficient attention to humanistic aspects of doctor-patient relationship in the educational context of medicine in Iran, the mismatch between residents’ medical career and their true preferences, as well as cultural differences.