هدف: اين پژوهش با هدف بررسی تأثير فاموتيدين که مهارکننده گيرنده هيستامين نوع 2 است در بهبود نشانههاي بيماران اسکيزوفرنيک انجام شد. روش: 28 بيمار مزمن مبتلا به اين بيماری به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری قرار گرفتند. در گروه يک روزانه 20 ميليگرم هالوپريدول و گروه 2، 20 ميليگرم هالوپريدول و 40 ميليگرم فاموتيدين تجويز شد. ميزان اثربخشی به کمک مقياس نشانگان مثبت و منفی با انجام مصاحبه در روز صفر، 28 و 42 سنجيده شد. دادههاي پژوهش به کمک روشهای آماری توصيفی و آزمون آماری من- ويتنی تجزيه و تحليل گرديد. يافتهها: يافتههای پژوهش در تمام بخشهای مقياس ياد شده در گروه فاموتيدين نسبت به گروه گواه کاهش بيشتری را نشان داد که در نشانههای منفي تفاوت دو گروه بيشتر بود. اما اين تفاوت از نظر آماری معنيدار نبود. نتيجه: شايد نفوذپذيری اندک فاموتيدين در دستگاه عصبی مرکزی و يا مزمن بودن بيماران مورد بررسی را بتوان دليل بيتأثير بودن آن دانست.
Purpose: The purpose of this study was to determine the effectiveness of famotidine, a H2 blocker, in the improving schizophrenic patients’ symptoms.
Method: 28 chronic schizophrenic patients were randomly assigned to two groups, with each group consisting of 14 patients. One group received 20 mg of haloperidol per day and the other group was on 40 mg famotidine and 20 mg of haloperidol per day. The effectiveness was assessed by the positive and negative symptoms scale which was administered at the beginning of the treatment, 28 days and again 42 days following the beginning of the experiment. Data were analyzed by descriptive statistics and Mann-Whitney Test.
Findings: the findings indicated that famotidine group showed a reduction in all of the symptoms of schizophrenia than the control group. There was a difference between the two group in terms of the negative symptoms. However, this difference was not statistically significant.
Conclusion : probably low permeability of famotidine in the central nervous system and the chronicity of patients’ symptoms were responsible for the ineffectiveness of this drug.