هدف پژوهش حاضر، بررسی بيماريهای روانپزشکی منجر به از کارافتادگی و استراحت های پزشکی در کميسيون اعصاب و روان سازمان تأمين اجتماعی شهر تهران است. از ميان 810 بيمار که در طول سالهای 1373-1372 به اين کميسيون ارجاع شدند، 128 نفر به علت ناقص بودن اطلاعات دريافت شده حذف شدند و نمونه پژوهش به 682 نفر (141 نفر از کارافتاده، 429 نفر تأييد استراحت پزشکی و 112 نفر از کارافتاده نشده) کاهش يافت. يافتهها نشان داد که اختلالهای خلقی، شايعترين اختلال روانپزشکی منجر به از کارافتادگی(9/20%) و استراحتهای پزشکی (4/50%) است. اختلالهای روانپزشکی به طور معنيداری بيش از اختلالهای عصبشناختی منجر به از کارافتادگی و استراحت پزشکي شدند. به طوری که 9/56% ازکارافتادگان و 5/83% کل مراجعان استراحت پزشکی را به خود اختصاص دادند. در حاليکه اختلالهای عصبشناختی در 1/43% از کارافتادگان و 5/16% مراجعان استراحت پزشکی سبب مراجعه آنها گرديده و اين تفاوتها از نظر آماری معنيدار است.3/32% از کارافتادگان را کارگران ساده و 3/28% استراحتهای پزشکی را کارگران ماهر تشکيل دادند. ميانگين سن از کارافتادگی 46 سال بود که به طور متوسط منجر به از دست رفتن 14 سال شغل (و در کل 1974 سال) گرديد. گروه استراحت پزشکی با ميانگين سن و سنوات خدمتی که به طور معنيداری کمتر از گروه از کارافتاده بود، به اندازه گروه از کارافتاده، استراحتهای پزشکی داشتند (2/5 ماه در برابر 5/5) و اين تفاوت معنيداری نبود؛ در حالي که شمار مراجعان استراحت پزشکی 4 برابر گروه از کارافتاده است و چنانچه روزهای از دست رفته شغلی به تعداد مراجعان بخش گردد گروه استراحت پزشکی و از کارافتاده به ترتيب 3/64 و 3/23 روز شغلی را از دست دادهاند.