مبتلايان به اختلال پس از استرس ضربهای در مقياس F نمرههای بالا و در مقياس K نمرههای پايينتری ميگيرند، نمرههای مقياس F آنان از نمرههای مقياس K بيشتر خواهد بود و اين تفاوت بيانگر اغراق در بيان نشانهها و بدتر جلوه دادن ناراحتيهای آنهاست. اين بررسی بر روی چهار گروه 32 نفره شامل: 1-گروه مبتلا به اختلال پس از استرس ضربهاي (با ميانگين سنی 28 سال)، 2- رزمندگان غيراختلال پس از استرس ضربهای (با ميانگين سنی 6/27 سال)، 3-بيماران نوروتيک غيرنظامی، غيراختلال پس از استرس ضربهای(با ميانگين سنی 5/24 سال)، 4- يک گروه افراد عادی (با ميانگين سنی 5/27 سال) انجام شده است. ابزار پژوهش فرم فارسی کوتاه MMPI (مينيمالت) بود که بطور انفرادی براي تمام آزمودنيها اجرا گرديد. تجزيه و تحليل دادههای پژوهش به کمک آزمون تحليل واريانس و آزمون تعقيبی شفه نشان داد که آزمودنيهای نخستين گروه در مقياس F نمرههای بالا و در مقياسهای L و K نمرههای پايينی بدست آوردند. به بيان ديگر نيمرخ آنها در مقياسهای اعتبار به شکل 8 و بيانگر نيمرخ افرادی است که کوشش دارند خود را بدتر از آنچه که هستند نشان دهند.