اين پژوهش بر مبنای نظريه‌های رفتاری و زيست شيميايی درمان اختلالهای روانی و به منظور بررسی کارامدی نسبی رفتار درمانی، دارو درمانی وترکيب آنها در درمان اختلال اضطراب منتشر، اجرا شده است. فرضيه‌های پژوهشی آن بود که آموزش کنتر لاضطراب در مقايسه با عدم درمان منجر به کاهش سطح افسردگی و اضطراب بيماران مبتلا به اختلال اضطراب منتشرمی‌شود، دارو درمانی در مقايسه با عدم درمان منجر به کاهش سطح افسردگی و اضطراب می‌شود و ترکيب اين دو روش در مقايسه با هريک از روشها به تنهايی کاهش بيشتری در سطح افسردگی و اضطراب بيماران ايجاد می‌کند. آزمودنيها را بيست بيمار زن ومرد، 18 تا 40 ساله مبتلا به اختلال اضطراب منتشر از مراجعين به مطبهای خصوصی، درمانگاهها وبيمارستانهای شهر مشهد انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه ياد شده گمارده شدند: گروه اول درمان آموزش کنترل اضطراب، گروه دوم دارو درمانی،‌گروه سوم ترکيب اين دو روش و گروه چهارم دارونما را دريافت می‌کردند.

This research is based upon bio-psychological model in the assessment of the relative efficacy of different treatment procedures, namely behavioral models of tretment, drug treatment and a combination of these two for generalized anxiety disorders (GAD). In order to test the relative efficacy of each treatment the research study consisted of four groups: group I received training to control their anxiety by self- management techniques; group II received only medication; group III received a combination of the preceding two techniques; group IV was treated as placebo group. Each group consisted of 5 subjects with an age range of 18-40 years. Tests pertaining to anxiety and depression, in addition to others, were given to the 20 subjects pre and post treatment. Results indicated that self control and pharmaceutical interventions were both effective in the reduction of anxiety level but not depression, combined treatment was more efficacious than self-control or drug therapy in the reduction of anxiety but has no significant effect on level of depression. Social adjustment increased in all three groups (namely, groups I, II, and III) with no significant differences noted among them. It is concluded that a combined method of intervention is more superior in the treatment of GAD than any one intervention alone.