هدف:هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پيشبينی‌کنندگی کمال‌گرايی مثبت و منفی، نگرانی، خودکارآمدی و مشکل در نظم‌بخشی هيجانی در اهمالکاری رفتاری و تصميمگيری بود. روش : در پژوهش همبستگی حاضر 365 دانشجوی دانشگاه تهران به‌صورت نمونهگيری خوشهای چندمرحلهای به مقياس خودکارآمدی عمومی ( GSES )، مقياس مشکل در نظم‌‌بخشی هيجانی ( DERS )، پرسش‌نامه حوزه‌های نگرانی- فرم کوتاه ( WDQ )، مقياس کمال‌گرايی مثبت و منفی ( PNPS )، مقياس تعلل‌ورزی تصميم‌گيری ( DPS ) و مقياس تعلل‌ورزی عمومی ( GPS ) پاسخ دادند. داده‌ها به روش همبستگی پيرسون و رگرسيون گام به گام تحليل شدند. يافته‌ها : تمام متغيرها با اهمالکاری رفتاری و تصميم‌گيری ارتباط داشتند (01/0 p< ) . تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد مدل پيشبينی اهمالکاری رفتاری به‌ترتيب شامل متغيرهای خودکارآمدی عمومی، مشکل در نظمبخشی هيجانی، کمالگرايی مثبت و نگرانی بود (001/0 p< ) . کمال‏گرايی منفی از اين مدل حذف شد. مدل پيشبينی اهمالکاری تصميمگيری شامل مشکل در نظمبخشی هيجانی، نگرانی، کمالگرايی مثبت و کمال‏گرايی منفی بود (001/0 p< ) . نتيجهگيری : ماهيت چندوجهی اهمالکاری و اهميت متغيرهای شناختی و هيجانی در فهم اهمال‏کاری در پژوهش حاضر مورد تأکيد قرار گرفت. نتايج همچنين نقش تعيين کننده نظم‏بخشی هيجانی را در آسيب‏شناسی اهمالکاری تاييد مي‏کند. با اين حال، اين پژوهش بر پايه يک مدل نظری يکپارچه که اين متغيرها را ادغام کرده باشد، نبود.

  Objectives : The aim of the present study was to investigate the role of positive and negative perfectionism, self-efficacy, worry and emotion regulation in predicting behavioral and decisional procrastination. Method: In current correlational study, 365 students from Tehran University completed General Self-Efficacy Scale (GSES), Difficulties in Emotion Regulation Strategies Scale (DERS), Worry Domains Questionnaire-Short Form (WDQ), Positive and Negative Perfectionism Scale (PNPS), Decisional Procrastination Scale (DPS) and General Procrastination Scale (GPS). The gathered data was analyzed using Pearson correlation and stepwise multiple regression. Results: All variables were correlated with the behavioral and decisional procrastination (p<0.01). The stepwise multiple regression analysis indicated that the predictive model for behavioral procrastination consisted of general self-efficacy, difficulties in emotion regulation, positive perfectionism and worry, respectively (p<0.001). Negative perfectionism excluded from this model. For decisional procrastination the model included difficulties in emotion regulation, worry, positive and negative perfectionism (p<0.001). Conclusion: Current study emphasized the multifaceted nature of procrastination and the importance of cognitive and emotional variables in understanding procrastination . The results also confirm the detrimental role of emotion regulation in psychopathology of procrastination. However, this research wasn’t based on an integrated theoretical model about procrastination.