هدف: پژوهش حاضر بررسی اثربخشی دارودرمانی و ترکيب دارودرمانی و آموزش مديريت والدين بر شاخصهای بينايی- ساختاری، توجهی، رفتاری و هيجانی کودکان مبتلا به اختلال بيشفعالی/کمبود توجه (ADHD) بود. روش: در پژوهش مداخلهای حاضر، 18 کودک مبتلا به ADHD نوع مرکب، به همراه مادرانشان، بهشکل تصادفی به دو گروه دارودرمانی و درمان ترکيبی (دارودرمانی همراه با آموزش مديريت والدين) تقسيم شدند. درمان شامل دستکم پنج هفته درمان دارويی برای هر دو گروه و 10 جلسه آموزش مديريت والدين برای گروه درمان ترکيبی بود. پيش و پس از درمان، چهارمين ويراست پرسشنامه نشانههای کودکCSI-4) )، آزمون بينايی- حرکتی بندر گشتالت، نسخه گلدن آزمون رنگ-کلمه استروپ (SCWT)، آزمون ماتريسهای پيشرونده ريون (RPM) و نسخه کوتاه و تجديدنظرشده مقياس درجهبندی کانرز والدين (CPRS-R-S) تکميل شد. دادهها با استفاده از آزمون هتلينگ، آزمون t و تحليل کوواريانس تکمتغيره و چندمتغيره تحليل شدند. يافتهها: در دو گروه، پس از مداخله نمره شاخص بينايی- ساختاری کاهش و نمره شاخص توجه افزايش يافت (بهترتيب، 01/0>p و 05/0>p). همچنين، درمان ترکيبی بر تمام شاخصها (01/0>p) و دارودرمانی بر دو شاخص بيشفعالی (01/0>p) و شاخص ADHD (05/0>p) تأثير داشت. رفتار مقابلهای در گروه درمان ترکيبی نسبت به گروه دارودرمانی کاهش بيشتری داشت (05/0>p). هيچيک از درمانها نتوانست بر شاخصهای هيجانی تأثير بگذارد. نتيجهگيری: درمان دارويی بر رفع نقايص شناختی و درمان ترکيبی بر بهبود رفتارهای مقابلهای و تعامل ميان والدين و فرزندان اثرگذار است.