هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی داروی ريواستيگمين بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پريشی ديررس (ديسکينزی تارديو) در بيماران مبتلا به اسکيزوفرنيای دريافت‌کننده داروهای ضدروان‌پريشی بود. روش : 40 بيمار مرد مبتلا به اسکيزوفرنيا با نشانه‌های حرکت‌پريشی ديررس (بر اساس ملاک‌های DSM-IV-TR ) که در مرکز روانپزشکی رازی بستری شده بودند و در يک ماه پيش از مطالعه از نظر روانی در شرايط پايداری به‌سر می‌بردند، با نمونه‌گيری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسيم شدند و يک گروه دارونما و گروه ديگر ريواستيگمين دريافت کردند. در آغاز بررسی و همچنين پس از سپری شدن هشت هفته، نشانه‌های حرکتی بيماران با مقياس حرکات غيرارادی نابهنجار ( AIMS ) بررسی شد. تحليل داده‌ها با روش تحليل کوواريانس صورت گرفت. يافته‌ها : يافته‌ها نشان داد ميان نمره‌های پس‌آزمون دو گروه آزمايش و گواه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (05/0 p< ). نتيجه‌گيری : ريواستيگمين بر کاهش نشانه‌های حرکت‌پريشی ديررس در بيماران مبتلا به اختلال اسکيزوفرنيا مؤثر است.

  Objectives : The aim of this study was to examine the effectiveness of rivastigmine on reducing tardive dyskinesia (TD) symptoms in patients with schizophrenia receiving antipsychotic treatment. Method: Forty male patients with schizophrenia and tardive dyskinesia symptoms [based on the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 4th. ed., Text Revision (DSM- IV-TR) criteria] hospitalized in Razi Psychiatric Hospital with a stable mental status within a month prior to the study were selected using convenience sampling. The subjects were randomly divided into two groups each with 20 individuals; one group received placebo and the other rivastigmine. At the beginning of the study and after eight weeks, severity of symptoms of TD was assessed by Abnormal Involuntary Movement Scale (AIMS). Data analysis was done by analysis of covariance. Results: There were significant difference between posttest mean scores of the two groups (p<0.05). Conclusions: Rivastigmine is effective in reducing TD symptoms in patients with schizophrenia .