زمينه و هدف: در بين گروه های شغلی، دندانپزشکان بدليل کار با ماده آمالگام که حاوی جيوه می باشد با بخارات اين ماده سمی در تماس هستند. عليرغم اينکه مسموميت با جيوه بشکل وسيع مورد مطالعه قرار گرفته اما نگرانيهايی در مورد مواجهه با مقادير کم جيوه و اثرات جانبی آن در دندانپزشکان وجود دارد.اين مطالعه با هدف بررسی اثرات مواجهه شغلی دندانپزشکان با غلظتهای کم جيوه انجام شد.

  روش بررسی: در اين بررسی کوهورت تاريخی افراد مورد مطالعه را 106 نفر دندانپزشک و 94 نفر پزشک عمومی (گروه مرجع) از کلينيکهای خصوصی و دولتی شهر شيراز تشکيل می دادند. از شرکت کنندگان در مطالعه خواسته شد که پرسشنامه ای را در مورد متغيرهای جمعيت شناختی و علائم احتمالی مسموميت با جيوه و نحوه انجام کار تکميل نمايند. علاوه بر آن، با استفاده از روشهای استاندارد، غلظت جيوه در هوای کلينيکها و در ادرار افراد هر دو گروه اندازه گيری شد و داده ها با آزمونهای آماری مناسب مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در آناليز تک متغيره، از آزمون کای دو برای مقايسه متغيرهای کيفی در دو گروه استفاده گرديد. در مورد داده های کمی، از آزمون t مستقل و تست Mann-Whitney U استفاده شد. در آناليز چند متغيره، از رگرسيون لجستيک برای بررسی اثر مخدوش کننده ها و کنترل آنها استفاده گرديد.

  يافته ها: از نظر بسياری از متغيرهای جمعيت شناختی بجز سن و تعداد دندانهای ترميم شده خود فرد، دو گروه با هم يکسان بودند. ميانه غلظت جيوه در هوای کلينيکهای دندانپزشکی 35/3 برآورد گرديد. به همين ترتيب، غلظت جيوه ادراری دندانپزشکان معادل 22/3 تعيين شد. اين مقدار به شکل معنی داری از گروه مرجع بالاتر بود. بعلاوه آناليز داده ها نشان داد که علائم تحت کلينيکی مسموميت در دندانپزشکان شيوع بيشتری داشت.

  نتيجه گيری: نتايج اين مطالعه نشان داد که مواجهه با بخارات جيوه حتی در غلظتهای کم سبب افزايش معنی دار شيوع علائم تحت کلينيکی مسموميت با جيوه می گردد.

Background and aims

Dentists are occupationally exposed to elemental mercury from placements of mercury-containing amalgam. Although many studies have been conducted on mercury intoxication, there is still widespread concern about possible ill effects of chronic low-level mercury exposure on dentists. The present study examined the effects of occupational exposure to low levels of mercury by a group of dentists.

Methods

In this historical cohort study, subjects consisted of 106 dentists and 94 general practitioners (referent group), from private and public clinics in Shiraz city. Subjects were requested to complete a questionnaire on demographic variables, symptoms experienced and work practices. Additionally, using standard methods, atmospheric and urinary concentrations of mercury were measured. The data were analyzed by appropriate statistical tests. In univariat analysis, Chi-Square test was used to compare the prevalence of symptoms among both groups. Independent sample t-test and Mann-Whitney’s U-test were used to compare the mean and median of quantitative data of both groups. Multivariate logistic regression analysis was used to adjust for potential confounders.

Results

Both groups were similar as far as most demographic and socioeconomic variables, but age and number of personal amalgam fillings, were concerned. Median of atmospheric concentration of mercury was found to be 3.35 μg/m³. Likewise, the urinary concentration of mercury in dentists was estimated to be 3.22 μg /g.creatinine. This value was significantly higher than that of the referent group. Additionally, analysis of the data revealed that subclinical symptoms of intoxication were more prevalent in dentists.

Conclusion

 Our findings indicate that occupational exposure to mercury by dentists, even at low levels, is associated with a significant increase in the prevalence of subclinical symptoms of intoxication.