摘要：Długoterminowe programy motywacyjne oparte na własności są jednym z powszechnie wykorzystywanych narzędzi polityka wynagradzania kadry kierowniczej instytucji sektora finansowego. Jest to rozwiązanie, które zgodnie z tezami formułowanymi na gruncie teorii agencji, ma łagodzić problem agencji i konflikt interesów między menedżerami i akcjonariuszami. Doświadczenia ostatniego kryzysu finansowego pokazują, iż szerokie zastosowanie tego rodzaju narzędzi motywacyjnych w czołowych bankach amerykańskich nie uchroniło tych instytucji i ich akcjonariuszy przed drastycznymi stratami. W artykule podjęta została próba ocena programów partycypacji menedżerów we własności stosowanych w bankach publicznych w Polsce. W szczególności wskazano na rodzaj stosowanych rozwiązań, ich wpływ na wyniki finansowe i ryzyko działalności operacyjnej banków, udział korzyści osiąganych przez menedżerów z tego tytułu w całkowitych wynagrodzeniach.
