摘要：W artykule rozpatrywane są trzy polskie tłumaczenia wiersza Eto bylo u moria Igora Siewierianina. Analiza uwzględnia leksykalno-semantyczne zjawiska typowe dla rosyjskiego egofuturysty (neologizmy, struktura wiersza, nieoczekiwane obrazy). Okazuje się jednak, że w badanym przypadku decyzje podejmowane przez tłumacza zależą przede wszystkim od celu przekładu oraz maniery twórczej autora tekstu docelowego.
