摘要：Okul öncesi eğitim, yaşamın temeli olan okul öncesi dönemi kapsayan çocukların gelişim özellikleri, bireysel farklılıkları ve yeteneklerini göz önüne alarak şartları elverişsiz çevrelerden ve ailelerden gelen çocuklar için ortak bir ortam yaratan onların Türkçe’yi doğru ve güzel konuşmalarını, ilkokula hazır olmalarını, beden, zihin ve duygu gelişmesini, iyi alışkanlıklar kazanmasını amaçlayan ebeveynler ve eğitimcilerin etkin olduğu bir sistemdir (MEB, 2013a: 10). Okul öncesi dönemin içerisinde yer aldığı erken çocukluk dönemi bir çocuğun hayatında oldukça kritik bir önem arz etmektedir. Çocukların gerek kişilik gelişimi gerekse diğer gelişim alanlarındaki gelişiminin oldukça hızlı olması nedeni ile dış etkilere karşı korunmaya ve doğru bir şekilde desteklenmeye ihtiyaç duyduğu bu dönemde okul öncesi eğitimin önemi gündeme gelmektedir (Shonkoff, 2009: 1). 1739 sayılı Milli Eğitim Temel Kanunu’nda örgün eğitimin kademeleri arasında kabul edilen okul öncesi eğitimin aynı kanunun 19. maddesinde “mecburi ilköğretim çağına gelmemiş çocukların eğitimi” olarak ifade edildiği ve isteğe bağlı olduğunun belirtildiği görülmektedir. 2013 Yılı Türkiye İstatistik Kurumu verilerine bakıldığında 76.481.847 olan Türkiye nüfusunun 8.711.943’ünü yaşları 0 ile 6 arasında olan çocuklar oluşturmaktadır (TÜİK, 2013a). Aynı şekilde TÜİK verilerine göre 2012-2013 Eğitim Öğretim Yılı’nda bu çocukların 1.077.933’ünün toplamda 27.197 okulda görev yapan 62.933 okul öncesi öğretmeni rehberliğinde okul öncesi eğitim aldıkları bilinmektedir (TÜİK, 2013b). Türkiye’de 2012-2013 Eğitim Öğretim Yılı okul öncesinde net okullaşma oranlarına bakıldığında 3-5 yaş için %26.63, 4-5 yaş için %37.36 ve 5 yaş için %55.35 olduğu görülmektedir (MEB, 2013b: 1). Bu oranlar ülkemizde okul öncesi eğitimin henüz yeterince yaygınlaşamadığını gözler önüne sermektedir. Bu oranın bu denli düşük oluşunda halkın okul öncesi eğitim algısının ve okul öncesi eğitimin önemi konusunda yeterince bilgi sahibi olmamasının etkili olduğu düşünülmektedir
