摘要：مقدمه چگونگی ارتباط پزشک و بیمار، نقش موثری در رضایتمندی بیمار و نتایج درمان دارد. شواهد حاکی از آن است که مهارت‌های ارتباطی در برنامه رسمی آموزش پزشکی ایران گنجانده نشده، پزشکان بطور مؤثری ارتباط برقرار نمی‌کنند و نیازمند آموزش مداوم این مهارت‌ها هستند. در این مطالعه، پس از طراحی یک دوره آموزش مهارت‌های ارتباطی برای پزشکان عمومی، تأثیر آن در رضایتمندی بیمارانشان مورد بررسی قرار گرفت. روش‌ها این پژوهش، مطالعه‌ای نیمه تجربی با طراحی دو گروهی قبل وبعد از مداخله است. نمونه‌های مورد مطالعه پزشکان شاغل در شهر اصفهان و بیماران آنها بودند که شامل دو گروه 16 نفری پزشک (مجموعا 32 نفر) و 153 بیمار، 72 بیمار در گروه تجربی و 81 بیمار در گروه شاهد) می‌شدند. مهارت‌های عمومی ارتباط با بیمار با استفاده از روش‌های نوین آموزشی در ترکیب با روش‌های متداول آموزش این مهارت‌ها در قالب کارگاه سه روزه به پزشکان گروه تجربی آموزش داده شد. گروه شاهد برنامه آموزشی دریافت ننمودند. با کمک پرسشنامه روا و پایا، میانگین نمره رضایت بیماران پزشکان دوره دیده درمقایسه با رضایت بیماران پزشکان دوره ندیده با آزمون T در نرم افزار SPSS مورد مقایسه قرارگرفت. نتایج میانگین و انحراف معیار نمره به دست آمده از پرسشنامه رضایت بیماران پزشکان دوره دیده برابر 3/10±2/86 بود که در مقایسه با پزشکان دوره ندیده 58/9±5/81 بطور معنی‌داری بیشتر بود. رضایت بیماران پزشکان دوره دیده از مهارت‌های کلی ارتباطی، شروع و ختم جلسه ملاقات با پزشکشان بیش از بیماران مراجعه‌کننده به پزشکان دوره ندیده بود. بحث آموزش مهارت‌های ارتباطی به پزشکان عمومی به رضایت بیشتر بیمارانشان انجامید و با توجه به عدم ارائه این آموزش‌ها قبل از دانش‌آموختگی، توصیه می‌شود به عنوان جزیی موثر و کاربردی در فرایند آموزش مداوم پزشکان عمومی وآموزش‌های دوره تحصیلی لحاظ شود.
其他摘要：Introduction. The quality of doctor-patient relationship has a significant impact on patient satisfaction and medical outcomes. Communication skills training is not formally included in medical education curriculum in Iran and as a result physicians can not communicate properly with their patients and need to receive training in this regard. In this study a communication skills training program for general practitioners was designed and its effect on their patients’ satisfaction was evaluated. Methods. In a quasi- experimental two group post-test design study, a communication skills training program was designed and implemented as a three days workshop. The study sample included 32 employed physicians (16 physicians in each experimental and control groups) and 153 patients (72 patients in experimental group and 81 in control group). The physicians in the experimental group participated in the workshop and received training using new instructional methods combined with routine communication skills teaching methods. A valid and reliable questionnaire was used to measure patients’ satisfaction. Then, patients’ satisfaction from trained physicians was compared with the satisfaction in the control group by t-test using SPSS software. Results. The mean score of patients’ satisfaction from trained physicians was 86.2 with the standard deviation of 10.3 which was significantly higher than the mean score for control group (81.5±9.58). Patients’ satisfaction from their physicians’ general communication skills, at the beginning and end of session was greater for trained physicians compared with the ones who didn’t receive any training. Conclusion. Since, communication skills training for general practitioners increased patients’ satisfaction, and considering the fact that this kind of training is not included in medical education curriculum, it is recommended to consider it as an efficient and useful component in continuing medical education programs as well as undergraduate medical education.
关键词：مهارت های ارتباطی; رابطه بیمار;پزشک; رضایت بیمار; آموزش مداوم; طراحی آموزشی
