摘要：مؤسسه. دانشگاه علوم پزشکی گیلان مقدمه. مهمترین وظیفه پزشک عمومی اداره بیماران سرپایی در مطل یا مراکز بهداشتی می باشد اما مشکل اساسی آموزش پزشکی، آموزش صرف بر بالین بیمار بوده و آموزش طب سرپایی محدود به درمانگاههای بیمارستانها می باشد که عموما به صورت نادرست اجرا می شود. در این مطالعه سعی بر این است که نظرخواهی از پزشکان عمومی مراکز بهداشتی درمانی در خصوص آموزش طب سرپایی در طی دوره عمومی صورت گیرد. روشها. در یک مطالعه مقطعی، کلیه پزشکان عمومی شاغل در مراکز بهداشتی درمانی استان گیلان در سال 1381 به تعداد 161 نفر با پرشنامه ای حاوی اطلاعات مورد نیاز شامل سال ورود به دانشگاه از سال فراغت از تحصیل، دانشگاه محل تحصیل، جنس، داشتن مطب خصوصی، و نیز سئوالاتی نگرشی در مورد نحوه اجرا، طب سرپایی در طی دوره عمومی مورد پرسش قرار گرفت داده ها جمع آوری شده با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها. در این مطالعه، 8/52% پزشکان نگرش مثبت و بقیه نگرش منفی در خصوص آموزش طب سوزنی در طی دوره عمومی پزشکی داشتند. ارتباط معنی داری بین نگرش پزشکان با سال فراغت از تحصیل دانشگاه محل تحصیل و داشتن طب خصوصی وجود نداشت (05/0 p>) 3/86% بیمارستانهای دانشگاهی را به تنهایی جهت آموزش دانشجویان کافی نمی دانستند و محلهای دیگر همچون کلینیک های ویژه، مراکز بهداشتی – درمانی و بیمارستانهای دولتی غیر آموزشی را جهت آموزش پیشنهاد نمودند، 4/53% پزشکان اعتقاد داشتند که امکان پیگیری بیماران در مراکز بهداشتی-درمانی بیشتر ازمراکز دانشگاهی است. نتیجه. این مطالب نشان می دهد که حدود نیمی از پزشکان نگرش مثبتی به آموزش طب سرپایی نداشتند و جهت ارتقای کیفیت آموزش پزشکی نیاز به تغییر در رویکرد آموزشی بیمارستانی به طب سرپایی می باشد. آدرس. مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی رشت, رشت.
其他摘要：. One of the most important tasks of general physicians is the management of outpatients in health centers and clinics. Bedside teaching and ambulatory traiing are however, limited to hospital clinics in short courses without enough supervision. This study aimed to evaluate the attitude of general practitioners working in health centers of Guilan University of medical sciences toward ambulatory medicine training. Methods. The participants in this cross-sectional study were all general physicians (161 men and women) working in health centers in Gilan province. Data on sex, date of graduation, the university they graduated from, private practice and their attitude toward ambulatory medicine education were collected using questionnaires then the data were analyzed using SPSS 9.0. Results. The findings showed that 52.8% of the physicians under the study showed positive attitude toward ambulatory medicine training. The participants’ attitude was not related to the date of graduation, private practice and the university they graduated from. Most of the participants (86.3%) reported that training at university hospitals was not sufficient ambulatory medicine and more courses were needed to be offered in other centers e.g. in health centers. These results also showed that patients were better followed in health centers than university hospitals. Conclusion. This study indicated that ambulatory medicine has been neglected in teaching hospitals. Ambulatory medicine training should be regarded as an important part of medical education to improve medical teaching quality.
