摘要：مؤسسه. دانشگاه علوم پزشکی تهران اعتباربخشی، به‌عنوان رویکردی به تضمین و ارتقای کیفیت، در ایالات متحد امریکا پیشینه‌ای صدساله دارد. در دو دهه‌ی اخیر در کشورهای دیگر جهان نیز اقدامات گسترده‌ای در زمینه‌ی استقرار ساختارهای اعتباربخشی انجام شده است. در چند سال اخیر، در ایران نیز بحث‌های قابل‌توجهی درباره‌ی مبانی اعتباربخشی صورت گرفته و اقداماتی نیز در جهت استقرار ساختارهای اعتباربخشی انجام شده است. یکی از چالش‌های عمده‌ی عملی درباره‌ی ساختارهای اعتباربخشی، آن است که برخلاف سنتِ غیردولتی و اختیاری‌بودنِ ساختارهای اعتباربخشی در کشورهای پیش‌روِ این مفهوم ، برخی ساختارها که بر مبنای الگوی اعتباربخشی در کشورهایی مانند ایران ایجاد شده‌اند، دولتی هستند و شرکت برنامه‌ها و مؤسسه‌ها در فرایند ارزیابی آن‌ها الزامی است. این امر تردیدهایی را درباره‌ی این که آیا اساساً چنین ساختارهایی را می‌توان اعتباربخشی دانست پیش آورده است. در این مقاله کوشیده‌ایم تا تاریخچه سیستم‌های اعتباربخشی، و زمینه، خاستگاه و سیر تحولات آن‌ها را بررسی کنیم. تلاش کرده‌ایم با استفاده از منابع موجود و دیدگاه‌های صاحب‌نظران نشان دهیم که ویژگی‌هایی مانند غیردولتی‌بودنِ سازمان متولیِ اعتباربخشی و اختیاری‌بودنِ شرکت در فرایند اعتباربخشی، بیش از آن که ویژگی ذاتی اعتباربخشی باشند، ریشه در سنت و زمینه‌ی فرهنگی غالب در کشورهای خاستگاه آن دارد. به‌علاوه، نشان داده‌ایم که در همین کشورها نیز با سیاست‌گذاری‌های جدید که بر پشتیبانی مالی برنامه‌ها و مؤسسه‌هایی که مورد تأیید ساختارهای اعتباربخشی هستند تأثیر می‌گذارد، از اهمیت این جنبه‌ها کاسته شده است. آدرس. ساختمان شماره 2 وزارت بهداشت, درمان و آموزش پزشکی, خیابان وصال, بلوار کشاورز, تهران.
其他摘要：Accreditation, as an approach to quality assurance and improvement, has a hundred-year history in the United States. Other countries have started to establish such systems in the past twenty years. Recently, we have witnessed numerous discussions and some practical steps toward establishing accreditation systems in Iran. A major practical challenge for such newer accreditation systems is that although such systems are traditionally non-governmental and voluntary, some of the systems that are established based on the accreditation model, in countries like Iran, are governmental and participation of programs and institutions in their evaluation process is mandatory. This has led to the question whether such systems essentially could be referred to as accreditation systems. In this article, we have reviewed the history of accreditation systems, and their background, origin and evolutionary process. Based on the existing literature and also expert opinion in this field, we tried to explore the hypothesis that the non-governmental and voluntary characteristics of such accreditation systems are as much a product of dominant tradition and cultural backgrounds of their countries of origin than being essential characteristics of an ideal accreditation system. In addition, we explored the notion that in these countries, recent policies that affect financial support of accredited programs and institutions might have reduced the importance of these features.
