摘要：مقدمه: برنامه آموزش بر بالین با هدف ارتقای سطح آموزش پرستاری طراحی گردیده و فرایند آموزش و یادگیری آن معطوف به دانشجو می‌باشد. با این همه، کمتر توجهی به بازخورد دانشجویان پرستاری در این راستا شده است. مطالعه حاضر در بر گیرنده تجارب شخصی و بازخورد دانشجویان پرستاری از نقش مربیان خود در برنامه آموزش بر بالین بوده و هدف از آن تبیین مفهوم «مربی اثربخش» در آموزش بالینی است. روش‌ها: با استفاده از روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف، 12 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان که حداقل یک دوره آموزش بالینی را سپری کرده بودند، انتخاب و با رویکرد پدیده‌شناسی مورد مطالعه قرار گرفتند. برای جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه عمیق استفاده شد. اطلاعات خام با روش کلایزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. صحت و استحکام مطالعه از طریق توجه به چهار محور ارزش واقعی، کاربردی بودن، تداوم، و مبتنی بر واقعیت بودن حاصل شد. نتایج: متن مصاحبه‌های استخراج شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و کدهای مفهومی از آن استخراج و سپس کدها به هشت مفهوم اصلی شامل: حضور، مربی در نقش ارزشیاب، مربی به عنوان برقرارکننده ارتباط، مربی در نقش ارائه‌دهنده تجارب، عامل ایجاد انگیزش، مربی به عنوان ناظر، مربی به عنوان ناظم و مربی به عنوان حامی دسته‌بندی شدند. نتیجه‌گیری: شرکت‌کنندگان در این مطالعه در فرایند رشد حرفه‌ای خود، نقش کلیدی مربی را در ایجاد محیط کار مناسب یا سالم مورد تأکید قرار دادند. این افراد اذعان دارند که مربی می‌تواند با ارائه اطلاعات جدید، حمایت همه جانبه دانشجویان و نیز اعمال کنترل بر عملکرد آنها در یادگیری بالینی، نقش مؤثر و سازنده ایفا کند. شرکت‌کنندگان در مطالعه ضمن تجربه درجاتی از وابستگی، ضرورت وجود یک محیط امن برای فراهم‌ساختن فرصت‌های یادگیری برای دانشجو و ایفای نقش مؤثر توسط مربی برای دروندادهای متناسب با نیازهای دانشجویان پرستاری را مورد تأکید قرار دادند.
其他摘要：Introduction: Clinical education program was designed to promote nursing education which its processes are mainly aimed at students. Despite all of this, less attention has been paid to students' feedback in this process. This study focused on nursing students' personal experiences about instructors' roles in clinical education program and intended to clarify the concept of "effective instructor" in clinical education. Methods: Using purposeful sampling method, 12 nursing students of Isfahan University of Medical Sciences, who had passed at least one clinical education course, were selected and studied through phenomenological approach. Data was gathered through in-depth interview. Raw data was analyzed using Colaizzi method. The validity and reliability of the study was acquired through considering four elements of factual value, applicability, consistency and neutrality. Results: The interview texts were analyzed and the codes were extracted. Then, the codes were categorized into eight major concepts of presence, instructor as evaluator, instructor as communicator, instructor as experience provider, instructor as motivator, instructor as supervisor, instructor as moderator, and instructor as supporter. Conclusion: Participants in this study emphasized the instructor's key role in forming an appropriate or safe working environment. They revealed that the instructor can play an effective and useful role in clinical learning by providing new information, supporting the students thoroughly, and supervising their performance. In addition to experiencing some levels of dependence, participants accentuated the necessity for establishing a safe environment in order to provide learning opportunities for students. They also confirmed effective role playing by the teacher as an appropriate input for nursing students' needs.
