摘要：مقدمه: در فرآیند آموزش و پرورش، آموزش‌های ارائه شده به روش سخنرانی به سرعت فراموش می‌شود.از این رو، همگام با پیچیده‌تر شدن رشته دندانپزشکی و معرفی تکنیک‌های جدید لزوم استفاده از روش‌های نوین آموزشی جهت یادگیری مادام‌العمر ضروری می‌شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر دو روش تدریس سخنرانی و مشارکتی بر میزان یادگیری و رضایت دانشجویان دندانپزشکی در دانشکده دندانپزشکی شیراز انجام گرفت. روش‌ها: در مطالعه حاضر که به روش نیمه تجربی انجام شد، کلیه دانشجویان ترم نهم (60 نفر) که واحد ارتودنسی نظری 1 را گرفته بودند به روش سرشماری انتخاب، و در ارائه مبحث سبب شناسی ناهنجاری‌های فکی – دندانی به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابتدا یک پیش‌آزمون (Pre-test) جهت ارزیابی اطلاعات و رضایت دانشجویان در مورد مبحث اتیولوژی به روش سخنرانی به عمل آمد. سپس دانشجویان در هر دو گروه آزمایش و کنترل آموزش دیدند. دانشجویان در گروه کنترل به روش آموزش بر پایه سخنرانی و در گروه آزمایش گروه‌های کوچک 5 نفره تقسیم شده و آموزش به روش مشارکتی انجام شد. سپس در گروه آزمایش و کنترل یک پس‌آزمون (Post-test) جهت ارزیابی یادگیری و رضایت دانشجویان به عمل آمد. در نهایت نتایج با استفاده از آمار تحلیلی Wilcoxon و Mann-Whitney U و SPSS تحلیل شد. نتایج: یافته‌های پژوهش اختلاف معناداری را بین میانگین نمرات رضایت دانشجویان قبل و بعد از اجرای روش مشارکتی نشان داد. همچنین بین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه تدریس مشارکتی نسبت به گروه سخنرانی اختلاف معنادار آماری وجود داشت (001/0p<). اما بین پس‌آزمون میزان یادگیری گروه مشارکتی با پس‌آزمون گروه سخنرانی تفاوت معناداری دیده نشد. (14/0p=) نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد استفاده از روش مشارکتی در تدریس دانشجویان دندانپزشکی می‌تواند مفید واقع شود و میزان رضایت دانشجو را افزایش دهد. با افزایش انگیزه درونی دانشجویان می‌توان فرصتی برای افزایش کیفیت آموزش به دست آورد.
其他摘要：Introduction: Most of the knowledge acquired through lecturing is forgotten rapidly. As dentistry is becoming a more complicated field of study and as new techniques are introduced, the use of modern educational approaches to promote lifelong learning becomes necessary. This study is to compare cooperative teaching method and lecture method in terms of their impact on students' learning and their satisfaction in school of dentistry in Shiraz University of Medical Sciences. Methods: In this quasi experimental study sampling was census and all 9th semester students (60 students) taking theoretical orthodontics(I) were included. One topic, etiology of mandibular abnormalities, was taught to both randomly selected experiment & control groups. First, to assess knowledge & satisfaction of the students with lecture methods for etiology, a pre-test was applied. Then both groups were taught the control group received instruction through lecture method and the experiment group formed 5-member subgroups and received instruction through cooperation. Then, both groups took a post-test. Data were analyzed through Wilcoxon and Mann-Whitney U using SPSS 12. Results: A significant difference was found between the mean scores of the students' satisfaction before and after applying the cooperative method. Also, there was a significant difference between the pre–test scores in the lecture group and the cooperative group (p<0.001), but no significant difference was observed between post-test scores of the two groups (P=0.1). Conclusion: The study showed that cooperative teaching method could be useful in teaching dentistry students and could enhance their intrinsic motivation, which in turn could improve learning quality.
