摘要：مقدمه: هدف این پژوهش بررسی رابطه خودتنظیمی عاطفی و مهارت‌های مطالعه با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشکده علوم پزشکی استان اصفهان بوده است. روش‌ها: نمونه مورد پژوهش 313 نفر از دانشجویان را شامل می‌شد که به طور تصادفی از بین آمار دانشجویان در دسترس ترم‌های 8 تا 2 هفت دانشکده انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه شامل سه پرسشنامه از جمله پرسشنامه خودتنظیمی عاطفی جهت خودتنظیمی عاطفی و پرسشنامه راهبردهای مطالعه و یادگیری وین استاین جهت مهارت‌های مطالعه و از پرسشنامه عملکرد تحصیلی و معدل برای عملکرد تحصیلی استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد خود تنظیمی عاطفی و مهارت‌های مطالعه با عملکرد تحصیلی رابطه دارد. متغیرخود تنظیمی عاطفی با 365/0 درصد بیشترین سهم را در تبیین میزان عملکرد تحصیلی دارد. بین مؤلفه‌های خودتنظیمی عاطفی و مهارت‌های مطالعه باعملکرد تحصیلی دانشجویان رابطه معناداری وجود دارد نتایج نشان داد خرده مقیاس‌های متغیرهای مستقل می‌توان 8/53 درصد از واریانس عملکرد تحصیلی را تبیین نماید. همچنین بین مؤلفه‌های خودتنظیمی عاطفی و مهارت‌های مطالعه و عملکرد تحصیلی با معدل دانشجویان رابطه معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیونی نشان می‌دهد با استفاده از واریانس ترکیب خطی خرده مقیاس های متغیرهای مستقل می‌توان 2/45 درصد از واریانس معدل کل را توضیح داد. نتیجه‌گیری: ضرورت دارد که به منظور ارتقای همه جانبه دانشجویان، آموزش‌هایی برای یاددهی راهبردهای خودتنظیمی صورت داده شود. توجه و برنامه‌ریزی درجهت بهبود مهارت‌های مطالعه و افزایش خودتنظیمی عاطفی دانشجویان امری ضروری است.
其他摘要：Introduction: This study aimed to assess relationship between affective self-regulation and study skills with educational performance of students of Isfahan University of Medical Science. Methods: 313 students who were selected randomly from the available male and female students in terms of 2-8, among the seven faculties answered the provided questionnaires. The instruments include three questionnaires: affective self-regulation questionnaire, the Weinstein' learning and study strategies inventory and educational performance questionnaire. Results: The results showed that there is a significant relationship between affective self-regulation and study skills with educational performance of students. The results of analysis of regression can explain the %45/2 total average variance. Affective regulation (0.365 percent) has the highest contribution in explaining the level of academic performance. There was significant relationship between component of study skills and affective self-regulation with educational performance. Subscales of independent variables could explain 53.8 percent of the variance in academic performance. In addition, there was significant relationship between component of study skills, affective self-regulation and educational performance with students' mean score. Regression analysis showed that through the variance of linear combination of sub-scales of independent variables can explained 45.2 percent of total average variance. Conclusion: Improving and planning of students’ study skills and increasing of emotional self –regulation are critical issues.
