摘要：مقدمه: گرچه نقش تغذیه در ایجاد، پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌ها کاملاٌ مشخص است، لیکن در ایران و بسیاری از کشورهای جهان، آموزش آن در دوره‌های مختلف پزشکی از توجه لازم برخوردار نبوده است. در این راستا، تعیین نیازهای آموزشی، اولین گام ارتقای مهارت پزشکان در رابطه با تغذیه و به ویژه رژیم درمانی است. هدف این مقاله تعیین نیازهای رژیم درمانی در پزشکان عمومی است. روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، از طریق برگزاری یک جلسه بحث در گروه متمرکز، با اتخاذ رویکرد تجزیه و تحلیل شغل و اجرای گام به گام مراحل آن در امر نیازسنجی، شامل تعیین وظایف، خرده وظایف، مشکلات مهارتی و موارد قابل اصلاح از طریق آموزش و با تشکیل یک گروه متمرکز و نظرخواهی از جمعی از صاحب‌نظران، سرفصل‌های ضروری جهت آموزش به پزشکان، با استفاده از روش جمع‌بندی نظرات تدوین گردید. نتایج: در نتیجه نظرخواهی، تعداد 5 وظیفه به عنوان باید‌های یادگیری حاصل شد که عبارت بود از: بررسی وضعیت تغذیه و آنالیز اطلاعات بیمار، تشخیص نوع رژیم غذایی - درمانی متناسب با بیماری، برنامه‌ریزی جهت تنظیم رژیم غذایی - درمانی، اجرای برنامه و ارزشیابی. جهت این وظایف 19 خرده وظیفه نیز به دست آمد. نتیجه‌گیری: باید‌های یادگیری به دست آمده، با مطالعات مشابه در دیگر مناطق دنیا تا حدود زیادی هم‌خوانی داشت. نتایج این تحقیق می‌تواند در جهت بالا بردن دانش تغذیه‌ای پزشکان عمومی چه از طریق گنجانده شدن در برنامه‌های درسی دوره دانشگاهی پزشکی عمومی و چه در برنامه‌های آموزش مداوم پزشکان مورد استفاده قرار گیرد.
其他摘要：Introduction: Although it is obvious that nutrition has a clear impact on incidence, prevention, and treatment of many diseases, it has not been addressed properly in medical education. Therefore, physicians’ educational needs assessment is the first step of improving physicians’ skills in nutrition and diet therapy. Methods: It is a cross-sectional study. In this study, a focus group was hold. Then essential topics for training physicians was developed using the job analysis approach (Including determining the tasks sub tasks skills and items that can be corrected through training). Result: Five main tasks that must be learned were achieved. They were nutritional status assessment, patient’s data analysis, determining the diet suitable for patient’s condition, planning the diet therapy, its implementation, and evaluation. 19 sub tasks were defined for these main duties. Conclusion: There was a well consistency between our findings and earlier studies around the world. These results can be used to raise the nutritional knowledge of general practitioners whether through academic courses included in their curricula, or continuing education programs.
