摘要：مقدمه: آموزش بالینی وظیفه مؤسسات آموزشی و بالینی است و اثربخشی این آموزش‌ها تحت تأثیر تعامل مؤثر بین این دو نوع مؤسسه قرار می‌گیرد. این تعامل از ابتدای ظهور حرفه پرستاری تاکنون، پارادایم‌های گوناگونی را تجربه کرده است. مقاله حاضر در صدد است به معرفی نقادانه این پارادایم‌ها پرداخته و سمت و سوی نحوه تعامل مؤسسات آموزشی و بالینی را در حال حاضر شناسایی نماید. شناسایی این الگوها، و مزایا و محدودیت‌های هر کدام می‌تواند راهنمای مدیران مؤسسات آموزشی و بالینی در طراحی و انتخاب الگوهای ارتباطی مناسب باشد. روش‌ها: برای این مطالعه مروری روایی، یک جستجوی الکترونیک سه مرحله‌ای در ژانویه 2008 انجام شد و مطالعات انتشار یافته از سال 1995 تا 2008 در پایگاه‌های اطلاعاتی Web of Science، Medline، CINAHL، ERIC، BNI مورد بازبینی قرار گرفت. واژه‌های آموزش بالینی، مدل کارآموزی بالینی، مدل آموزش بالینی، مدل‌های مشارکتی آموزش بالینی و مشارکت بین مؤسسات دانشگاهی و بالینی، جهت جستجو به کار برده شدند. متن مقالات به طور مکرر مطالعه شد تا نوع پارادایم ارتباطی، ویژگی‌های مهم و نحوه ارتباط، و مزایا و محدودیت‌های آن از داخل متن استخراج شود. نتایج: چهار پارادایم ارتباطی بین مؤسسات آموزشی و بالینی در حرفه پرستاری قابل شناسایی است. این پارادایم‌ها عبارت بودند از: پارادایم خدمات محور، پارادایم استقلال سازمانی، مدل‌های آموزش بالینی مشارکتی و پارادایم مشارکت بین مؤسسات. نتیجه‌گیری: وجود یک سیر تکاملی تحت تأثیر عواملی چون رشد حرفه‌ای پرستاری و تغییر در انتظارات جوامع قابل شناسایی است. نیاز به حرفه‌ای شدن و تقویت بدنه دانش پرستاری ضرورتی برای ایجاد و حفظ دانشکده‌های پرستاری مستقل است. روند پارادایم‌های ارتباطی به سوی شکل‌گیری مشارکت بین دو مؤسسه در عین حفظ استقلال این مؤسسات است.
其他摘要：Introduction: Clinical education is the duty of academic and clinical organizations and its effectiveness is influenced by the interaction of both organizations. Since the commencement of nursing profession, this interaction has experienced different paradigms. This paper is an endeavor for identification and critical analysis of these paradigms as well as the current trends of the interactions between educational and clinical institutions. Exploration of these patterns and their advantages and disadvantages could help the administrators of educational and clinical institutions in designation and choice of appropriate relationship paradigms. Methods: For this narrative review, an electronic search within three phases was performed in January 2008 to retrieve studies published from 1990 to 2008 through these databases: ISI Web of Science, Medline, CINAHL, ERIC, and BNI. The key terms were clinical education, clinical practice models, clinical education model, models of shared learning in clinical practice, and partnership between university and clinical institutions. These articles were studied several times to identify and derive the type of communicational paradigm, significant characteristics, manners of communication, advantages, and disadvantages. Results: Four paradigms of communication between educational and clinical institutions in nursing profession were identified. These included service-orientation, organizational independence, shared models of clinical education, and intra-organizational partnership paradigm. Conclusion: A developing trend can be identified which is influenced by factors such as professional progress in nursing and changes in community expectations. The need for professionalism and expanding the body of knowledge in nursing makes it necessary to maintain nursing schools. The trend of communication paradigms is toward the establishment of partnership between these two independent organizations.
