摘要：مقدمه: به منظور آشنا کردن اعضای هیأت‌علمی رشته‌های علوم پزشکی با روش‌ها و فنون تدریس، از سال 1382 تا کنون، در دانشگاه علوم پزشکی تهران کارگاه‌های روش تدریس برگزار می‌شود. این پژوهش میزان آگاهی و به کار‌گیری روش‌ها و فنون نوین تدریس، آموزش داده شده در کارگاه‌های آموزشی که در فاصله‌ی زمانی سال‌های 82 تا 90 در دانشگاه علوم پزشکی تهران برگزار شده است، را در اعضای هیأت‌علمی این دانشگاه بررسی می‌کند. روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی با نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای، 205 نفر از اعضای هیأت‌علمی، که در کارگاه‌های آموزشی روش تدریس دانشگاه علوم پزشکی تهران در فاصله‌ی زمانی سال‌های 90-82 شرکت نموده بودند، انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته50 گزینه‌ای روا و پایا بود که میزان آگاهی و به‌کارگیری40 روش تدریس استفاده شده توسط اعضای هیأت‌علمی را بررسی می‌کرد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آمار توصیفی و استنباطی (T-Test و تحلیل واریانس) تجزیه و تحلیل شد. نتایج: اعضا هیأت‌علمی بیشترین میزان آگاهی را نسبت به روش تدریس سخنرانی (با میانگین و انحراف معیار 15/1±55/8) داشتند. کمترین میزان آگاهی نسبت به روش TelePraxis (میانیگین 07/1± 75 /0) بود. روش سخنرانی همچنین پر استفاده ترین روش‌ها بود (بیش از 90%). روش سخنرانی برنامه ریزی شده، مناسب ترین روش از دیدگاه شرکت‌کنندگان بود (88%). کمبود وقت درجلسه‌های آموزشی، بیشترین دلیل عدم کاربرد روش‌های آموزش گروهی و و روش‌های آموزشی جدیدتر بود. 155 نفر (6/ 75%) از شرکت‌کنندگان از کارگاه‌ها رضایت داشته‌اند. نتیجه‌گیری: علی‌رغم تلاش دانشگاه در آموزش روش‌های نوین طی 10سال گذشته، اعضای هیأت‌علمی، در آموزش‌های خود بیش‌تر به استفاده از روش‌های سنتی علاقمند هستند.
其他摘要：Introduction: In order to familiarize faculty members of medical sciences with teaching methods and techniques, a number of teaching method workshops are being held at Tehran University of Medical Sciences in which about 40 teaching methods are taught to faculty members. This study investigates the faculty memebres’ knowledge and application of these methods that were instructed to them from year 2003 to 2011 in Tehran University of Medical Sciences. Methods: This descriptive cross-sectional study was performed on faculty members of Tehran University of Medical Sciences who participated in teaching methods workshops. Using stratified sampling method, 205 of these faculty members were selected. Data gathering tool was a valid and reliable questionnaire made by researcher which evaluated knowledge level of members about those 40 trained methods. Data was analyzed using descriptive and inferential statistics (mean and analysis of variance). Results: The furthermost rate of knowledge and application of methods by members were belonged to lecture method (mean and SD= 8.55±1.15) and the lowermost of them matched to telepraxis method (mean and SD= 0.75±1.07). 155 faculties (75.6%) were satisfied with workshops. Moreover, speech was the most widely used technique (more than 90%). Programmed lecture was the most appropriate method from the viewpoints of participants. At last, 155 of participants (75.6%) were satisfied with workshops. Conclusion: Despite the efforts of universuty in training new methods over past 10 years, faculty members showed more interest to use traditional methods.
关键词：فنون و روش‌های تدریس; علوم پزشکی; آگاهی; میزان به‌کارگیری; عوامل مؤثر
其他关键词：Teaching methods and techniques; medical sciences; knowledge; application; affecting factors.
