摘要：مقدمه: به طور کلی پایین بودن کیفیت زندگی دانشجویان مقیم خوابگاه در ابعاد مختلف، غالباً موجب کاهش عملکرد تحصیلی، بروز مشکلات روانی و جسمانی و در نتیجه افت تحصیلی آنها می‌شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر آموزش خوش‌بینی بر کیفیت زندگی دانشجویان دختر مقیم خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می‌باشد. روش‌ها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون پیگیری انجام شد. برای نمونه‌گیری از بین دانشجویانی که در پیش‌آزمون پایین‌ترین نمره را کسب کرده بودند 60 نفر به صورت تصادفی منظم انتخاب و در دو گروه تجربی (30 نفر) و شاهد (30 نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-100) بود. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و جهت تعیین تأثیر مداخلات آموزش خوش‌بینی از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری Multivariate Covariance Analysis of Variance استفاده شد. نتایج: میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پیش‌آزمون برابر با 47/0±94/1 و در گروه شاهد برابر با 50/0±04/2 (بر مبنای صفر تا 4) بود. میانگین نمرات کیفیت کلی زندگی گروه تجربی در مرحله پس‌آزمون و پیگیری به ترتیب 31/0±98/2 و 34/0±92/2 می‌باشد که در مقایسه با گروه شاهد(48/0±08/2 و 43/0±97/1)دارای افزایش بوده است. نتایج پژوهش نشان داد آموزش خوش‌بینی بر ارتقای کیفیت زندگی در همه حیطه‌ها مؤثر و معنادار (001/0>P و 79/14f=) بوده است. نتیجه‌گیری: آموزش خوش‌بینی و داشتن یک شیوه تبیینی خوش‌بینانه بر ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی مؤثر بوده است. پیشنهاد می‌شود از آموزش خوش‌بینی به منظور ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان در دیگر خوابگاه‌ها و دانشگاه‌ها نیز استفاده شود.
其他摘要：Introduction: Quality of life is a significant issue among dormitory students which is frequently related to decline in educational performance and severe psychological and physical problems. This study aimed to investigate the effect of optimism training on quality of life among dormitory female students at Isfahan Medical University. Methods: This was a quasi/experimental study with pre-test, post-test and follow-up. The instrument used was WHOQOL-100 questionnaire. Among the students who completed the questionnaire in the pretest phase, 60 students who got the lowest scores, were selected randomly and then assigned into two experimental (30 students) and control (30 students) groups. The data were analyzed using descriptive statistics and Multivariate Covariance Analysis of Variance Results: The means of the general quality of life were 1.94±0.47 and 2.04±0.50 (out of 4) in experimental and control groups respectively. Whereas the means of the general quality of life in experimental group were 2.98±0.31 and 2.92±0.34 in post-test and follow-up respectively, which had increased compared to those of control group. So, the experimental group means were significantly higher (p<0.001, F=14.79) than those of the control group Means Conclusion: The results of the study showed that optimism training could increase the quality of life and all its dimensions among dormitory female students. It is recommended to run similar training programs for other dormitory residents.
关键词：خوش‌بینی; کیفیت زندگی; دانشجویان دختر مقیم خوابگاه; علوم پزشکی
其他关键词：Female Isfahan Medical students; Optimism; Quality of life
